Woorden over het Noorden
Door: Eef
Blijf op de hoogte en volg Evelien
27 Januari 2014 | Nieuw Zeeland, Wellington
Kia ora! Welkom in Nieuw-Zeeland. Land van de Maori. Land dat op de kaart is gezet door Abel Tasman (NL), maar waar hij nooit aan wal is gegaan. Land van Land van Lord of the Rings. Land van de onuitspreekbare plaatsnamen. Land van schapen en runderen. En bovenal land van prachtige natuur en schitterende uitzichten.
De dagen beginnen vroeg...soms heel vroeg. Maar toch doe je je uiterste best om in de bus je ogen open te houden. Er is altijd wel iets moois te zien en je wilt niets missen. Dat is het gevoel van de afgelopen drie weken. De weken waarin ik het Noordereiland van noord naar zuid en van oost naar west heb verkend. Uren zou ik kunnen schrijven over wat ik heb beleefd. Maar laat ik je nu de hoogtepunten vertellen. De rest houd je van me tegoed. Beloofd.
Cape Reinga: een bijzondere ontmoetingsplaats
In het noordelijkste puntje van Nieuw-Zeeland ligt Cape Reinga. Een bijzondere ontmoetingsplaats in twee opzichten. Ten eerste ontmoeten de Tasmanische zee (westen) en de Pacifische oceaan (oosten) elkaar hier. Dat zorgt voor een natuurlijke lijn in het water waar een kleurverschil optreedt. De tweede betekenis van de ontmoetingsplek komt voort uit het feit dat Cape Reinga voor de Maori een spirituele plek is. Zij zien dit punt namelijk als een ontmoetingsplaats voor de 'spirits'. De geesten van overleden personen komen hier nadat hun lichamen zijn begraven om terug te keren naar Hawaiki. En dat is ook hoe deze plek voelt: als het einde van de wereld. Maar dan op een prettige manier. Het is moeilijk te omschrijven hoe mooi het is, maar hopelijk geven de foto's van huisfotograaf Fons (die nooit te beroerd is om selfies te maken met andermans camera's) je een idee. Zo niet, zet het dan zeker op je lijst van must sees.
Gloeiende....gloeiende....in de Waitomo caves
Black water rafting in de Waitomo caves. Dat klinkt niet alleen spectaculair, maar dat is het ook. Niet vanwege het ruige water of de stroomversnellingen, want die zijn er niet. Het is spectaculair vanwege de duizenden glowworms die van de Waitomo caves hun thuis hebben gemaakt. We klimmen en kruipen ons een weg door de grotten in de allercharmantste wetsuits ooit. De wetsuits zijn zo dik en strak dat het knap is dat ik überhaupt nog kan bewegen. Maar ze houden je wel warm in het koude water in de grotten. Al drijvend in het water (volledig in het donker) zie je boven je duizenden verlichte poepdeeltjes van de glowworms. Een waar Eftelinggevoel maakt zich van me meester. De glowworms zijn in zulke aantallen alleen in Nieuw-Zeeland te zien. Maar gelukkig heeft National Georaphic er voor de thuisblijvers een docu over gemaakt.
Beach girl surfing
Het is een internationale zonde om naar Oceanië te gaan en niet te surfen. Dus in Gisborne is het tijd voor een surfles. Onze wetsuits en boards kleuren goed bij elkaar, dus het ziet er heel profi uit. Nu nog het surfen. Op het strand gaat het allemaal prima; easy, peasy, lemon squeezy. In het water gaat het ook niet slecht, maar het lukt me niet om helemaal rechtop te gaan staan. Iedere keer vecht ik me weer terug de zee in. Het zoute water laat inmiddels mijn lenzen ongeveer uit mijn ogen springen, maar het is te leuk en ik ga gewoon door. En dan valt ineens het kwartje dat ik mijn rechtervoet niet achter maar voor moet zetten. Niet heel logisch voor mij, aangezien ik in alles rechtshandig ben, maar vanaf dat moment gaat het een stuk beter. Als ik nu nog leer om niet van de plank te duiken als ik vol verbazing besef dat ik sta, wordt het nog wat.
Maori: storytelling
Wat de Aboriginals zijn voor Australië, zijn de Maori voor Nieuw-Zeeland. Al moet ik zeggen dat de aanwezigheid van hun cultuur duizend keer sterker is dan die van de Aboriginals in Australië. De afgelopen weken heb ik twee keer in een Maori-gemeenschap gelogeerd. De perfecte manier om meer te weten te komen over hun gebruiken en hun verhalen. De gastvrijheid is hartverwarmend en laat mij als Nederlander met schaamrood op mijn kaken achter. Hun verhalen zijn inspirerend en hun liederen en dansen elegant en krachtig. Iets wat je misschien wel kent van het nationale rugbyteam is de Haka. Zo niet, dan is het de moeite waard om het op te zoeken op YouTube. Deze 'oorlogsdans' is bedoeld om de tegenstander te intimideren. Al moet ik zeggen dat een Haka uitgevoerd door vijftien Europese, witte, smalle mannen een stuk minder intimiderend is dan een Haka uitgevoerd door drie Maori. En een dans met een 'poi' is veel moeilijker dan het lijkt weet ik uit ervaring. De avonden in beide gemeenschappen bewijzen dat de Maori het storytelling tot in het kleinste detail beheersen. Als twintigers en dertigers hangen we aan de lippen van Fuddy en Marv terwijl we luisteren naar de verhalen over hun voorouders. Het is een van de meest interessante culturen waar ik tot op heden mee in aanraking ben gekomen.
Show me the way to Tangoriro
Na cultuur terug naar de natuur. Mensen die wel eens met mij gereisd hebben, weten dat ik het heerlijk vindt om mezelf via trappen en steile tracks over een berg heen te slepen. En de Tongariro Crossing is weer zo'n tochtje. Voor de Lord of the Rings-fans: in dit gebied ligt Mount Doom en de omgeving diende als decor voor Mordor. Volgens mij zit dat allemaal in deel drie, maar zeker weet ik het niet omdat ik dat deel nooit heb gezien. Voor de wandelfans: dit is een van de beste eendaagse wandeltochten ter wereld en het is een deel van een van de negen great walks. Hooggespannen verwachtingen dus wanneer we in alle vroegte met de bus naar het startpunt worden gebracht. De 19,4 km die ik vervolgens afleg, bestaan uit trappen, heel steile tracks (op en neer) en prachtige uitzichten. Steeds wanneer je denkt dat je het hoogste punt hebt bereikt, wacht om de bocht het volgende steile gedeelte. Maar als je dan eenmaal na 2,5 uur klimmen over de laatste heuvel komt, dan zie je de emerald lakes schitteren in de zon. De wind, kou en laaghangende wolken laat je achter je aan de andere kant van de berg. Je pelt een paar natte kledinglagen van je lijf en kunt alleen nog maar glimlachen. Nooit eerder heb ik zoiets gezien. Na een tijdje denk je zelfs dat het gemakkelijk was om hier boven te komen, maar als ik na 6,5 uur bij het eindpunt kom, ben ik blij dat ik er ben. En dat geldt voor ons allemaal. Het was letterlijk en figuurlijk een hoogtepunt, maar nu willen we douchen, drinken en slapen.
Na al deze avonturen doe ik het in Wellington, waar ik nu ben, iets rustiger aan. Samen met Alexandra (Duits meisje dat ik heb leren kennen in de Straybus) slenteren we door de stad. Museabezoeken, eten en koffie wisselen elkaar af. Morgenochtend steken we met de ferry over naar het Zuidereiland. Volgens velen het mooiste eiland van Nieuw-Zeeland. Wie weet wat me daar nog allemaal te wachten staat. Wat het ook is: ik ga er volop van genieten.
Verplichte kost
En dan natuurlijk nog even een beetje verplichte kost over Nieuw-Zeeland.
- Ik noemde in het begin al dat de plaatsnamen onuitspreekbaar zijn. Dat komt omdat veel plaatsnamen een Maori-naam hebben. En in die taal kennen ze een aantal letters niet. Zo hebben ze geen 'f', maar in plaats daarvan schrijven ze 'wh'. Een 'wh' spreek je dus uit als een 'f'. Als je dat eenmaal weet, is het een stuk gemakkelijker om Lake Aniwhenua over je lippen te krijgen. En Whakahoro en Whakapapa laten je zelfs hardop lachen.
- Hoewel Nieuw-Zeeland de titel van sheepcapital af heeft moeten geven aan Australië, zijn er hier nog steeds gemiddeld tien schapen per Kiwi. Een van de chauffeurs vertelde ons dat het lichamelijk onmogelijk is om naar een schaap te kijken en niet te glimlachen. Sindsdien loop ik het merendeel van de tijd met een glimlach op mijn gezicht. Probeer het ook eens als je een schaap ziet. Zelfs als het op je bord ligt. Het is gratis en leuk.
Volgens mij is het wel duidelijk dat Nieuw-Zeeland sweet as en chur is. Ook op het zuidelijke avontureneiland ga ik weer mijn best doen mooie verhalen voor je te verzamelen bro.
See you,
Eef
De dagen beginnen vroeg...soms heel vroeg. Maar toch doe je je uiterste best om in de bus je ogen open te houden. Er is altijd wel iets moois te zien en je wilt niets missen. Dat is het gevoel van de afgelopen drie weken. De weken waarin ik het Noordereiland van noord naar zuid en van oost naar west heb verkend. Uren zou ik kunnen schrijven over wat ik heb beleefd. Maar laat ik je nu de hoogtepunten vertellen. De rest houd je van me tegoed. Beloofd.
Cape Reinga: een bijzondere ontmoetingsplaats
In het noordelijkste puntje van Nieuw-Zeeland ligt Cape Reinga. Een bijzondere ontmoetingsplaats in twee opzichten. Ten eerste ontmoeten de Tasmanische zee (westen) en de Pacifische oceaan (oosten) elkaar hier. Dat zorgt voor een natuurlijke lijn in het water waar een kleurverschil optreedt. De tweede betekenis van de ontmoetingsplek komt voort uit het feit dat Cape Reinga voor de Maori een spirituele plek is. Zij zien dit punt namelijk als een ontmoetingsplaats voor de 'spirits'. De geesten van overleden personen komen hier nadat hun lichamen zijn begraven om terug te keren naar Hawaiki. En dat is ook hoe deze plek voelt: als het einde van de wereld. Maar dan op een prettige manier. Het is moeilijk te omschrijven hoe mooi het is, maar hopelijk geven de foto's van huisfotograaf Fons (die nooit te beroerd is om selfies te maken met andermans camera's) je een idee. Zo niet, zet het dan zeker op je lijst van must sees.
Gloeiende....gloeiende....in de Waitomo caves
Black water rafting in de Waitomo caves. Dat klinkt niet alleen spectaculair, maar dat is het ook. Niet vanwege het ruige water of de stroomversnellingen, want die zijn er niet. Het is spectaculair vanwege de duizenden glowworms die van de Waitomo caves hun thuis hebben gemaakt. We klimmen en kruipen ons een weg door de grotten in de allercharmantste wetsuits ooit. De wetsuits zijn zo dik en strak dat het knap is dat ik überhaupt nog kan bewegen. Maar ze houden je wel warm in het koude water in de grotten. Al drijvend in het water (volledig in het donker) zie je boven je duizenden verlichte poepdeeltjes van de glowworms. Een waar Eftelinggevoel maakt zich van me meester. De glowworms zijn in zulke aantallen alleen in Nieuw-Zeeland te zien. Maar gelukkig heeft National Georaphic er voor de thuisblijvers een docu over gemaakt.
Beach girl surfing
Het is een internationale zonde om naar Oceanië te gaan en niet te surfen. Dus in Gisborne is het tijd voor een surfles. Onze wetsuits en boards kleuren goed bij elkaar, dus het ziet er heel profi uit. Nu nog het surfen. Op het strand gaat het allemaal prima; easy, peasy, lemon squeezy. In het water gaat het ook niet slecht, maar het lukt me niet om helemaal rechtop te gaan staan. Iedere keer vecht ik me weer terug de zee in. Het zoute water laat inmiddels mijn lenzen ongeveer uit mijn ogen springen, maar het is te leuk en ik ga gewoon door. En dan valt ineens het kwartje dat ik mijn rechtervoet niet achter maar voor moet zetten. Niet heel logisch voor mij, aangezien ik in alles rechtshandig ben, maar vanaf dat moment gaat het een stuk beter. Als ik nu nog leer om niet van de plank te duiken als ik vol verbazing besef dat ik sta, wordt het nog wat.
Maori: storytelling
Wat de Aboriginals zijn voor Australië, zijn de Maori voor Nieuw-Zeeland. Al moet ik zeggen dat de aanwezigheid van hun cultuur duizend keer sterker is dan die van de Aboriginals in Australië. De afgelopen weken heb ik twee keer in een Maori-gemeenschap gelogeerd. De perfecte manier om meer te weten te komen over hun gebruiken en hun verhalen. De gastvrijheid is hartverwarmend en laat mij als Nederlander met schaamrood op mijn kaken achter. Hun verhalen zijn inspirerend en hun liederen en dansen elegant en krachtig. Iets wat je misschien wel kent van het nationale rugbyteam is de Haka. Zo niet, dan is het de moeite waard om het op te zoeken op YouTube. Deze 'oorlogsdans' is bedoeld om de tegenstander te intimideren. Al moet ik zeggen dat een Haka uitgevoerd door vijftien Europese, witte, smalle mannen een stuk minder intimiderend is dan een Haka uitgevoerd door drie Maori. En een dans met een 'poi' is veel moeilijker dan het lijkt weet ik uit ervaring. De avonden in beide gemeenschappen bewijzen dat de Maori het storytelling tot in het kleinste detail beheersen. Als twintigers en dertigers hangen we aan de lippen van Fuddy en Marv terwijl we luisteren naar de verhalen over hun voorouders. Het is een van de meest interessante culturen waar ik tot op heden mee in aanraking ben gekomen.
Show me the way to Tangoriro
Na cultuur terug naar de natuur. Mensen die wel eens met mij gereisd hebben, weten dat ik het heerlijk vindt om mezelf via trappen en steile tracks over een berg heen te slepen. En de Tongariro Crossing is weer zo'n tochtje. Voor de Lord of the Rings-fans: in dit gebied ligt Mount Doom en de omgeving diende als decor voor Mordor. Volgens mij zit dat allemaal in deel drie, maar zeker weet ik het niet omdat ik dat deel nooit heb gezien. Voor de wandelfans: dit is een van de beste eendaagse wandeltochten ter wereld en het is een deel van een van de negen great walks. Hooggespannen verwachtingen dus wanneer we in alle vroegte met de bus naar het startpunt worden gebracht. De 19,4 km die ik vervolgens afleg, bestaan uit trappen, heel steile tracks (op en neer) en prachtige uitzichten. Steeds wanneer je denkt dat je het hoogste punt hebt bereikt, wacht om de bocht het volgende steile gedeelte. Maar als je dan eenmaal na 2,5 uur klimmen over de laatste heuvel komt, dan zie je de emerald lakes schitteren in de zon. De wind, kou en laaghangende wolken laat je achter je aan de andere kant van de berg. Je pelt een paar natte kledinglagen van je lijf en kunt alleen nog maar glimlachen. Nooit eerder heb ik zoiets gezien. Na een tijdje denk je zelfs dat het gemakkelijk was om hier boven te komen, maar als ik na 6,5 uur bij het eindpunt kom, ben ik blij dat ik er ben. En dat geldt voor ons allemaal. Het was letterlijk en figuurlijk een hoogtepunt, maar nu willen we douchen, drinken en slapen.
Na al deze avonturen doe ik het in Wellington, waar ik nu ben, iets rustiger aan. Samen met Alexandra (Duits meisje dat ik heb leren kennen in de Straybus) slenteren we door de stad. Museabezoeken, eten en koffie wisselen elkaar af. Morgenochtend steken we met de ferry over naar het Zuidereiland. Volgens velen het mooiste eiland van Nieuw-Zeeland. Wie weet wat me daar nog allemaal te wachten staat. Wat het ook is: ik ga er volop van genieten.
Verplichte kost
En dan natuurlijk nog even een beetje verplichte kost over Nieuw-Zeeland.
- Ik noemde in het begin al dat de plaatsnamen onuitspreekbaar zijn. Dat komt omdat veel plaatsnamen een Maori-naam hebben. En in die taal kennen ze een aantal letters niet. Zo hebben ze geen 'f', maar in plaats daarvan schrijven ze 'wh'. Een 'wh' spreek je dus uit als een 'f'. Als je dat eenmaal weet, is het een stuk gemakkelijker om Lake Aniwhenua over je lippen te krijgen. En Whakahoro en Whakapapa laten je zelfs hardop lachen.
- Hoewel Nieuw-Zeeland de titel van sheepcapital af heeft moeten geven aan Australië, zijn er hier nog steeds gemiddeld tien schapen per Kiwi. Een van de chauffeurs vertelde ons dat het lichamelijk onmogelijk is om naar een schaap te kijken en niet te glimlachen. Sindsdien loop ik het merendeel van de tijd met een glimlach op mijn gezicht. Probeer het ook eens als je een schaap ziet. Zelfs als het op je bord ligt. Het is gratis en leuk.
Volgens mij is het wel duidelijk dat Nieuw-Zeeland sweet as en chur is. Ook op het zuidelijke avontureneiland ga ik weer mijn best doen mooie verhalen voor je te verzamelen bro.
See you,
Eef
-
27 Januari 2014 - 08:24
Marcel:
Hey Eef,
Wat een genot weer om je belevenissen te lezen, jij bofkont! Of ik naast je mount Doom beklim zeg! :+)
Een goed begin van mijn werkweek!
Blijf mooie verhalen maken en doorsturen, dan blijf ik lekker meegenieten....
Heel veel avonturen op het Zuidereilend en don't be an stranger, write sheila, write....
Greetings Marcel
-
27 Januari 2014 - 08:59
Karen:
Hoi Eef,
wat een heerlijk begin van de maandagochtend om dit verslag te lezen. Ik waande me even helemaal in de mooie natuur die je hebt beschreven. Ik kijk naar buiten, zie de zon, zie de vogels en kom weer langzaam aan op Nederlandse bodem.
Ik hoop dat je nog heel veel van deze mooie ervaringen mee zult maken :-)
Groeten Karen
-
27 Januari 2014 - 09:57
Rianne:
Wat gaaf om je verhalen te lezen Eef. Het is net of ik weer even terug ben na 10 jaar! Je schrijft heel leuk, complimenten! -
27 Januari 2014 - 10:51
Marjan:
Hoi Evelien,
Bedankt voor de prachtige, mooie verhalen over je belevenissen down under en up. Ik waande mij even daar en de foto's versterken dat gevoel nog meer. Schitterend!
Jammer dat je de geluiden en geuren niet kunt bottelen.
Groet,
Marjan -
27 Januari 2014 - 11:12
Jeannette:
Vanachter mijn pc zit ik te kwijlen. Wat een prachtige foto's!!! -
27 Januari 2014 - 16:28
René:
Hallo Evelien,
Geweldig !
Stel voor dat je stopt met werken en al je reiservaringen gaat vastleggen in een boek.
Complimenten voor je leuke en interessante manier van vastleggen van je reiservaringen ! -
27 Januari 2014 - 17:34
Hannie:
Hey Evelien,
Wow, geweldig zeg, al je belevenissen! Zo leuk om te lezen! En wat een prachtige foto's!
Wat is het mooi daar, down under! En wat ontzettend leuk, dat wij allemaal op deze manier een beetje mee mogen genieten! Een neef van Dirk runt met vrouw en kinderen een boerderij in Masterton dus 'vlakbij' waar jij nu bent ;-). We hebben hen 2 weken geleden gesproken, ze waren met z'n allen over in Nederland, inmiddels al weer 1,5 week terug in Nieuw Zeeland. Ze waren 6/7 weken in Nederland geweest, hadden het heel fijn gehad, maar ook weer veel zin om terug te gaan en als ik dit zo allemaal zie, begrijp ik dat helemaal ;-)!
(al blijft afscheid nemen natuurlijk nooit leuk).
Nog een hele fijne tijd op het Zuidereiland!!
Groetjes,
Hannie -
27 Januari 2014 - 22:18
Ger En Marga Velter:
Hoi Evelien,
Heerlijk om weer van je te horen.
Fantastisch, wat prachtige foto's. Je neemt ons hierdoor op een fantastische manier mee in je reisverhalen. We genieten volop. Wat een ervaringen!
Geniet van het Zuidereiland. Kan het nog mooier, imposanter?
Groetjes, Ger en Marga -
29 Januari 2014 - 11:46
Maud:
Leuk, leuk leuk!
Geniet!
-
30 Januari 2014 - 04:52
Michiel:
FANTASTISCH! Nieuw-Zeeland stond al in mijn top 3 wish list en nu zeker. Wat adenbenemend mooi en dan te bedenken dat het zuiden nog mooier is. Ik ben benieuwd. Geniet van de afsluiting en hoop dat dat ook het hoogtepunt wordt.
Liefs en tot snel -
01 Februari 2014 - 00:11
Netty:
Nieuw Zeeland is en blijft zo onze nummer 1 bestemming. Zo leuk om te lezen dat wij niet de enige zijn die het zo'n geweldig land vinden!
En na het lezen van dit en jouw verhalen via whats app: ik wil terug!!!
Geniet er nog lekker van. Op naar queenstown! En ga die enorme furgburger eten. Altijd beter dan al die pasta! :)
Netty -
01 Februari 2014 - 16:10
Dorieke:
Erge leuk om je verhalen te lezen, de zin om een reis naar Nieuw-Zeeland te gaan ondernemen neemt sterk toe! Veel plezier nog! Groetjes, Dorieke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
