Henny Huisman van Centraal Amerika

Hoe gewoon het leven van een reiziger kan zijn? Na bijna 3 maanden rondreizen ben ik erg gewend geraakt aan het continu in- en uitpakken van mijn rugzak, het steeds weer opnieuw verkennen van een stad en de lange ritten in de bussen. Voor mij is het als het leven van alle dag en af en toe maakt dat het moeilijk om jullie op de hoogte te stellen van mijn reiservaringen. Het is immers zo gewoon voor mij, dat ik bijna ga denken dat jullie het niet interessant gaan vinden. Maar ondanks dat en mijn gebrek aan inspiratie ga ik het toch weer proberen.

Vanuit Honduras zijn we halverwege september vertrokken naar El Salvador. Een land dat door weinig backpackers wordt bezocht, maar wanneer je er bent, word je verrast door het Henny Huisman-effect: SURPRISE, SURPRISE. Nadat de migratieambtenaar lange tijd naar onze paspoorten heeft gestaard en aan Stéphanie al drie keer heeft gevraagd of ze inderdaad uit Frankrijk komt, krijgen we toch de felbegeerde stempels. Het zijn imiddels collectorsitems geworden. Onze eerste halte in El Salvador is de twee na grootste stad van het land, namelijk Santa Ana. De bus brengt ons via een prachtige route met diepe afgronden in de richting van deze stad. Onderweg moeten we nog even overstappen, omdat een gedeelte van de aarde omlaag is gekomen en de weg blokkeert. Het kan waarschijnlijk nog wel even duren voordat iemand ervoor zorgt dat de weg weer vrij wordt gemaakt. Net voor de regen arriveert de andere bus en net als een van onze oudere medepassagiers dacht ik ook: ¡Gracias a Dios!

Santa Ana is een leuke stad met een paar zeer mooie gebouwen, althans bij daglicht. Zodra het donker wordt, lijkt het erop of iedereen zich opsluit in hun huizen en ineens bang is geworden voor het leven op de straat. De sfeer ´s avonds op straat was niet aangenaam en in de verlaten straten is het niet echt lekker lopen. Vandaar dat we het voorbeeld van de meeste mensen volgden en met een televisie op de kamer is dat niet eens zo´n slecht idee.

Op 15 september viert Centraal Amerika de onafhankelijkheidsdag. De gehele dag is er een parade van schoolkinderen die een groet brengen aan de burgemeester en andere officials van de stad. Het is een groot feest en overal zijn mensen en eetkraampjes. Het feest is echter vroeg afgelopen en ons rest niets anders dan terug te keren naar ons hotel.

Vanuit Santa Ana vertrekken we naar Juayua. Al wachtende op de bus word ik lastiggevallen door iemand die ¨Out of his mind¨ is, maar niet binnen korte tijd terug zal keren. Mijn meest onvriendelijke gezicht schrikt hem zelfs niet af en na de nodige zoengeluiden gebruik ik een paar slechte Spaanse woorden die hun vruchten afwerpen. Eindelijk rust.

Tijdens de weekenden in Juayua is er een Feria de Gastronomica. De straten zijn gevuld met eetkraampjes en het eten ziet er geweldig uit. Pietje Brouns zou er nog wat van kunnen leren. Overal is muziek te horen en het park is bezaaid met etende mensen. Een nationaal zangtalent weet Stéphanie over te halen om te dansen en dat zorgt voor nog meer enthousiasme in het publiek. Gelukkig hebben we de foto´s nog! Later die middag zien we een jongensgroep zonder enig besef van mode. Ze gaan gekleed in felgroen en felgeel en volgens ons denken ze ook echt dat ze er toppie uitzien. We liggen uiteraard helemaal in een scheur om deze 'Atras de Calle Chicos' (Backstreet Boys) van El Salvador. Vanuit Juayua bezoeken we enkele watervallen in de buurt en ook brengen we een bezoek aan Apaneca en Laguna Verde. Op deze tochten zien we ontzettend veel koffieplantages en vlinders zo groot als onze handen in de meest prachtige kleuren.

Wat ons voornamelijk opvalt in El Salvador is hoe ontzettend vriendelijk en hartverwarmend de mensen zijn. Wanneer je iemand een vraag stelt, dan word je meteen op sleeptouw genomen voor de rest van de reis. Zo ook op weg naar het strand in El Salvador. Een meneer van middelbare leeftijd had dezelfde eindbestemming en stelde voor om samen te reizen. Uiteraard maak je met de beste man even een praatje en al snel heb je het dan over de verschillen tussen Nederland en El Salvador. Een van de topics was 'het huwelijk'. Nu hecht ik zelf al niet zoveel waarde aan het huwelijk, want voor mij is het niet meer dan een krabbel op een papiertje. Als ik tegen mijn medereiziger zeg dat ik waarschijnlijk nooit voor de kerk zal trouwen krijg ik een preek alsof ik weet ik veel wat heb gedaan. Het komt erop neer dat ik na het einde des levens in de hel terecht zal komen als ik niet snel van gedachten verander. Stéphanie die een bank achter ons zit, lacht zich natuurlijk helemaal te pletter om onze conversatie. Ze is dan ook erg opgelucht dat ik naast deze (werkelijkwaar) zeer vriendelijk man plaats heb genomen.

Maar ja, we waren dus op weg naar het strand. De kust is voornamelijk populair bij surfers en eenmaal ter plaatse kunnen we begrijpen waarom. Het water is zeer wild, de golven goed en de mogelijkheid om op het zwarte strand te liggen is minder dan nihil, hoewel het zwarte zand wel goed is voor het schoonmaken van de zilvere sieraden. Na twee dagen besluiten we om verder te reizen naar San Salvador, waar we een nacht verblijven en de meeste tijd doorbrengen in een supergroot winkelcentrum. We blijven immers wel vrouwen en we houden van winkelen (of althans, winkels kijken).

Suchitoto is onze laatste bestemming in El Salvador. Een koloniaal stadje met een prachtig uitzicht over Lago Suchitan. Tijdens onze drie dagen hier, is de invloed van orkaan Rita duidelijk merkbaar. Regen, regen, regen en regen. Gelukkig leert Stéphanie me hoe ik crapette moet spelen (kaartspel) en ondertussen zijn we echte experts!

Hoewel we gedurende de 10 dagen in El Salvador niet heel veel hebben kunnen ondernemen (vanwege het weer of vanwege het feit dat de vulkaan Santa Ana op het punt van uitbarsten stond), hebben we toch zeer goede herinneringen aan dit land. Het is klein, maar fijn en de mensen zijn ontzettend vriendelijk. Mijn verwachtigingen waren totaal anders. Ik had het idee van een arm, minder ontwikkeld land. In werkelijk blijkt het echter zeer ontwikkeld (nog nergens hebben we Nutella kunnen kopen, maar in El Salvador hebben ze het) en economisch redelijk welvarend te zijn. De hotelprijzen zijn immers hoger dan in de overige landen. Vooral dit laatste feit is een goede reden om onze reis te vervolgen naar Nicaragua.

Een reis van 13 uur, met als gevolg de eerste verschijnselen van trombose, brengt ons via El Salvador en Honduras naar León in Nicaragua. Onderweg hebben we nog wat problemen met onze bakfietschauffeur, omdat die 100 cordoba´s (nee, niet de Seat Cordoba, maar de geldeenheid van Nicaragua) wil per persoon. En omdat wij dat niet willen betalen, besluit hij om er een scène van te maken. Uiteraard houden we voet bij stuk en betalen niet meer dan 20 per persoon. Ik ben malle Pietje niet.

In de stromende regen proppen we ons met vijf personen in een taxi naar ons hotel. ViaVia blijkt een zeer aangename plaats en perfecte uitvalbasis om León te verkennen. Helaas zwaait Rita ook hier met haar scepter en de eerste twee dagen hebben we veel last van de regen. Tussen de buien door verkennen we de stad. Vooral de gevangenis waar tijdens het regime van dictator Somoza vele gevangen zijn gemarteld is indrukwekkend.

Zodra de zon zich laat zien, nemen we een bus naar het strand. Een groot wit strand waar we lekker de dag door kunnen brengen. Helaas zijn niet alle mensen blij om ons te zien, want op zoek naar een geschikte eetgelegenheid worden we aangevallen door een 15-jarig meisje in haar puberteit. Ze gooit eerst een bos takken in mijn gezicht en later krijgt Stéphanie hiermee de volle laag. Geheel verrast lopen we verder en besluiten onze karatecapaciteiten niet op haar los te laten.

Na drie dagen León zijn we toe aan wat afwisseling. Onze weg naar Masaya is niet zonder hindernissen. Op de busterminal van León blijkt dat de bussen in de richting van Managua staken vanwege de verhoging van de benzineprijzen (waar hebben we dat eerder gehoord?). Samen met twee zakenmannen nemen we een taxi naar Managua, maar bij de blokkade net buiten de stad worden we tot stoppen gedwongen. Onze taxichauffeur blijkt echter een zeer agressief mannetje en dat is niet zo slim, wanneer de stakers met een ijzeren staaf staan te zwaaien. Heel even dreigt het uit te draaien op een gevecht en onze harten kloppen in onze kelen. Een van de zakenmannen heeft het knopje van zijn deur aan het begin van de rit omlaag gedaan en probeert het nu in allerijl weer omhoog te krijgen. Dat is wel net zo handig als we ineens de auto moeten verlaten. Gelukkig weten de zakenmannen de chauffeur te kalmeren en hij keert terug. Wij stappen allemaal uit net voor de blokkade en besluiten de blokkade te voet te passeren. Dit lukt zonder problemen.

Het voordeel van zakenmannen is dat ze contacten hebben. Binnen no time is er dan ook een auto onderweg vanuit de zaak in Managua om hen op te komen halen. Ze bieden ons geheel gratis een lift aan naar onze plaats van bestemming. Uiteraard maken we hier gretig gebruik van. Wie wil er nou niet voor niets naar Managua worden gebracht in een auto met airco van een zaak die je niet kent.

Ook in Managua zijn de stakingen in volle gang. De bussen naar Masaya blijken niet te rijden en uiteindelijk nemen we een taxi. In eerste instantie vraagt de chauffeur 150 cordoba´s (10 dollar) voor ons tweeën. Wij stemmen hiermee in, omdat we er niets voor voelen in Managua te blijven. We vertrekken met vier personen en onderweg propt een vrouw met een typisch Niraguaans achterwerk zich ook nog in de taxi. Bij een benzinestation komen we erachter dat de overige personen in de taxi aanzienlijk minder betalen dan ons, namelijk 30 cordoba´s per persoon. De dikke vrouw vindt dit te veel en besluit de taxi te verlaten. Wij vragen voor de zekerheid nogmaals hoeveel het dan voor ons is en de taxichauffeur zegt dat hij voor ons hetzelfde zal rekenen als voor de anderen.

Uiteraard verloopt dit laatste gedeelte van de reis ook niet geheel zonder problemen. Op de eerste plaats breekt de koppelingpedaal van de auto. Met een stukje electriciteitsdraad kan de chauffeur het met behulp van een van de passagiers repareren. Niet geheel op ons gemak vervolgen we onze reis. Eenmaal uitgestapt en bereid om de 60 cordoba´s te betalen, komt probleem 2 uit de mouw. Hij wil namelijk 150 cordoba´s van ons en dat was niet volgens afspraak. Hoewel we in eerste instantie hadden ingestemd met 150 cordoba´s had hij ons later verteld dat we maar 30 cordoba´s per persoon hoefden te betalen. Iedere taxichauffeur die passeert, wordt door hem aangeklamd en uiteraard stellen ze hem allemaal in het gelijk. Wij geven echter niet bij en de taxichauffeur stelt voor om de politie erbij te halen. Voor ons is dit geen probleem, dus we lopen vol vertrouwen naar een paar agenten die verderop in de straat staan. De taxichauffeur vertelt uiteraard slechts de helft van het verhaal. Nadat wij de details hebben verteld, zegt de politieman dat wij in principe gelijk hebben. Uiteraard weet hij niet precies wat er gezegd is, maar hij is ook niet erg geïnteresseerd en verlaat de plaats van het delict. Wij besluiten dit ook maar te doen en laten de taxichauffeur het wisselgeld van de 100 cordoba´s houden. Geheel gedesillusioneerd van het voorval en totaal gefrustreerd vanwege zijn gebroken koppeling blijft de taxichauffeur achter.

Maar daar zijn we dan: Masaya! Vanmiddag hebben we kort het stadje verkent en de eerste indrukken zijn veelbelovend. Masaya blijkt het hart van de artesania´s te zijn, dus dat wordt souvenirs shoppen. De komende dagen willen we een bezoek brengen aan een actieve vulkaan in de buurt en vrijdag is hier het jaarlijkse festival met een processie en de hele mikmak. Altijd een lust voor het oog!

En dan heb ik het toch weer voor elkaar gekregen om mijn reiservaringen op scherm te zetten. Wellicht hier en daar vluchtig en misschien hier en daar een detail vergeten, maar dat verandert niets aan de kern van het verhaal: ik heb het leuk en geniet met volle teugen!