Herinneringen als souvenir

Zodra je voet zet op Nederlandse bodem heb je het eigenlijk al in de gaten: hier is helemaal niets veranderd. Hoewel mijn verstand me maar blijft herinneren aan het feit dat ik 10 dagen geleden nog op de achtste etage van een hostel in Panama City zat, is dat feit gevoelsmatig al een heel eind weg. Na drie dagen Nederland voelt het voor mij namelijk alsof ik nooit ben weggeweest. Op wat kleine feitjes na dan. Zo heb ik nog altijd de neiging om het toiletpapier in de prullenbak te gooien en wanneer ik ’s ochtends wakker word, kan ik nog steeds vragen: What’s the time? Maar ja, kleinigheidjes hou je altijd zullen we maar zeggen.

Mijn laatste dagen in Panama waren, net als de rest van de reis, gevuld met activiteiten. Helaas waren de weergoden ons op Bocas del Torro niet meer zo heel goed gestemd, dus toen de regen maar bleef aanhouden, besloten we niet meer te gaan duiken en het eiland te verlaten. In een regenbuitje namen we de boot terug naar het vasteland van Panama. Onze volgende bestemming was Boquete, een klein bergdorpje in een prachtige omgeving. Hier vonden we een perfecte slaapplek. Een klein huisje met slechts twee slaapkamers, een keukentje, een woonkamer met tv en video en een terrasje met uitzicht op de rivier. Stéphanie en ik deelden dit paradijsje met Reg, een Amerikaan die het dorpje naar de vernieling aan het helpen is door er grote huizen te bouwen voor gepensioneerde Amerikanen. Maar op dat feit na was hij toch wel aardig. De omgeving van Boquete is uitermate geschikt voor hiking en dus gingen de wandelschoenen weer aan en trokken we erop uit. De eerste tocht ging door de bergen in de buurt van Boquete met uitzicht op prachtige tuinen en koffieplantages. Hoewel het niet onaardig was, wilden we wel een iets ruiger tochtje maken. Dus huppekee…in de bus en taxi naar een van de nationale parken in de buurt om de Sendero de los Quetzales te gaan lopen. Het kostte ons in totaal ongeveer 3,5 uur om het beginpunt te bereiken, hoewel het hemelsbreed misschien maar 18 kilometer van Boquete ligt. Samen met Edmont en Peter (Zweden) begonnen we aan de trail. Edmont zijn schoenen waren gestolen en noodgedwongen liep hij dus op slippers, wat een aantal leuke en vermakelijke valpartijen opleverde. Het proviand vloog door de lucht, terwijl Edmont over de vloer gleed. Helaas besloot hij uiteindelijk blootsvoets verder te gaan waardoor het met de valpartijen afgelopen was. Inmiddels hadden ook wij onze handen vol aan het proberen te behouden van onze eigen balans en het ontwijken van diepe moddersleuven. Voor de balansproef ben ik geslaagd, maar die moddersleuven heb ik helaas niet kunnen ontwijken. Aan het einde van het pad stond de modder me dan ook letterlijk tot over mijn schoenen. Heerlijk!!! Gelukkig maakt een typische vrouwenfilm in de avonduren heel veel goed. Stéphanie en ik zwijmelden helemaal van de bank af, terwijl Reg zich opsloot in zijn kamer om maar niet met het hoofd van Richard Gere geconfronteerd te hoeven worden.

Na de nodige films en hikes was het tijd geworden door te gaan naar Panama City. Ik mag wel zeggen de beste hoofdstad van Midden-Amerika. Hypermodern in het bankencentrum door hoge woon- en kantoorgebouwen en traditioneel in Casco Viejo door historische gebouwen en gezellige pleintjes en parkjes. Een stad om zeker nog een keer naar terug te keren. Na twee dagen de stad te hebben verkend en te hebben rondgeslenterd door de kleine oude straatjes, was het op mijn laatste dag nog even tijd om een kijkje te nemen bij het Panamakanaal. Bij een van de sluizenconstructies is het mogelijk om het laten zakken/stijgen van de immense boten te bewonderen. Dat wil zeggen: als er tenminste een boot is om naar te kijken. Want toen wij in alle vroegte arriveerden (lees: 9.15 uur) werd ons verteld dat de volgende boot pas zou komen om 13.30 uur. Ja, en dan kan je inderdaad wel 2 uur doorbrengen op de tentoonstelling daar, maar dan blijft er nog altijd zo’n slordige 2 uur en 15 minuten over. En omdat wij opgescheept zaten met een heel vervelend Amerikaans meisje uit Ethiopië dat onze rijstgrappen niet kon waarderen, duurde dat allemaal redelijk lang. Maar uiteindelijk meldden de tientonners zich toch voor de sluizen en kon de show beginnen. Al met al een heel gedoe om die boten naar een lager waterniveau te laten zakken. Een boot is er toch al snel ruim een uur zoet mee. Maar ja, dan krijgen ze tenminste waar voor hun geld, want een tochtje door het Panamakanaal kostte voor deze boten 60.000-78.000 euro. Dat is weer eens wat anders dan een retourtje Scheveningen.

Maar naar al dat moois was het tijd geworden om mijn spullen te gaan pakken en me klaar te maken voor de terugreis. Nadat ik afscheid had genomen van de mensen in het hostel stapten Stéphanie en ik in de taxi naar het vliegveld. Het gevoel dat toen door me heenging, is niet op papier te beschrijven. Aan de ene kant was ik ‘blij’ dat ik weer naar huis ging en al mijn vrienden en familie weer kon zien en aan de andere kant vond ik het vreselijk om dit alles, en vooral Stéphanie, achter te laten. Met tranen in onze ogen namen we afscheid. Afscheid van elkaar en afscheid van 3 maanden onafscheidelijk met elkaar reizen en plezier hebben. Eenmaal alleen bij de gate merkte ik pas hoeveel indruk het allemaal op me had gemaakt. Gedurende 5,5 maanden ben ik onderweg geweest en hoewel ik er iedere seconde van heb genoten, had ik op dat vliegveld pas in de gaten wat ik nu precies had gedaan en gezien. En ik weet zeker: de herinneringen aan deze tijd, zijn de beste souvenirs die ik mee kan nemen naar Nederland.

Op Schiphol stond een welkomstcomité voor mij klaar wat een beetje het nare gevoel van afscheid nemen en afsluiten wegnam. Ook Nederland heeft genoeg uitdagingen voor mij: het zoeken van een baan, een huis en het bijpraten met vrienden. Heel vertrouwd en heel gezellig.

Lieve mensen, ik hoop dat ik jullie door mijn verhalen af en toe een beetje mee heb kunnen nemen naar mijn wereldje vol met reizen en avonturen. Bedankt voor jullie enthousiasme en jullie lieve reacties. Want ook al ben je ver weg en doe je nog zo veel leuke dingen: het zijn altijd weer je vrienden en familie waar je naar terug gaat.

¡Muchas gracias para todo!