Geen idee...uh...ID

Beminde liefhebbers van de verhalen van Eef. Hoewel de dagen al langzaam beginnen te tellen en ik de vliegtuigmotoren al kan horen, is mijn hoofd nog vol van alles wat we de afgelopen weken hebben gedaan. Om het overzichtelijk te houden heb ik maar een top 6 gemaakt; een top 6 zonder stres.


15 Uur op Lago Nicaragua
Vanuit Granada verplaatsen we ons per boot richting de grens met Costa Rica. Een boottocht van slechts 15 uur brengt ons over het meer van Nicaragua. Gelukkig is aan alles gedacht. Hardhouten en houten, harde banken, propvolle ruimtes, mensen die de deodorant nog niet hebben uitgevonden en geen bedden of slaapgelegenheden. Ideale reisomstandigheden dus. Stephanie en ik belandden uiteindelijk op het bovenste dek, waar we de nacht doorbrengen op respectievelijk de vloer en een vrieskist. Alleen dit aanzicht was al meer dan de moeite waard. We hadden uiteraard weer ruzie gekregen met een uitermate onvriendelijke Amerikaanse toeriste, maar tegelijkertijd ook vriendschap gesloten met een Iers-Engels koppel (Mark en Carol). Al met al een zeer geslaagd reisje, met de nodige koude briesjes en bootmensen die om 2.30 uur ´s nachts om je kaartje komen vragen. Heel fijn, meneer, ook welterusten.

Revolutie aan het hek
OK, eenmaal van die boot, moesten we dus wachten op een ander bootje dat ons naar El Castillo zou brengen. Om 5.30 uur in de morgen kochten we al onze tickets, zodat we zeker waren van een plaatsje op de boot van 8.00 uur. Samen met Mark en Carol (en nog 3 andere backpackers uit Zweden met onuitspreekbare, laat staan typbare, namen) sloten we achteraan in de rij. En wel te verstaan, helemaal achteraan. Zo achteraan zelfs, dat ze net voor Mark de haven binnen wilde gaan het hek sloten. De meneer aan de andere kant van het hek zei zeer beleefd dat de boot vol was. Vol verbazing keken we hem aan en we wilden het eigenlijk niet geloven. Maar de volgende boot zou om 12.00 uur gaan, dus dat zou geen probleem moeten zijn. Nou, eigenlijk was dat wel een probleem, want we waren het wachten nu wel zat en we wilden graag naar een hostel en douchen. Het vreemde was echter wel dat de lokale bevolking via een ander hek nog steeds werd toegelaten. Wij stormden dus met zijn allen naar dat hek en op het moment dat een soldaat het hek opende om een auto door te laten, stormde (letterlijk stormde) Mark door het hek en riep naar ons: ´Kom op jongens, jullie hebben voor jullie kaartjes betaald. Lopen!´. Het leek net een scene uit een of andere revolutie. Helaas werd het hek net voor mij weer gesloten, zodat ik aan het hek stond in te praten op die kerel (allemaal gewapend overigens om het wat spannender te maken) en Carol, Mark en Stephanie bij de boot stampij stonden te maken. Uiteindelijk is iemand op het briljante idee gekomen om kaartjes te gaan controleren en zo kwamen ze er dus achter dat een gedeelte van de locals zonder kaartje op de boot zat. Die hebben ze er dus vanaf gehaald en zo konden we na 20 minuten argumenteren en bekvechten alsnog aan boord. De avonden daarna hebben we er trouwens nog enkele keren smakelijk om kunnen lachen.

Fortuna en vulkaan Arenal
Nadat we 3,5 weken ruzie hadden lopen maken met taxichauffeurs en beveiligingsmannen van havens, was het tijd geworden om Nicaragua te verlaten en door te gaan naar Costa Rica. Ik voelde me meteen op mijn gemak in dit land. Luxe bussen (althans vergeleken met de rest van het transport in Centraal-Amerika), Milka chocolade en Nutella. Wat kan een reiziger zich nog meer wensen!? Het Walhalla van Centraal-Amerika.

Costa Rica heeft ontzettend veel te bieden en we begonnen meteen goed met een bezoekje aan La Fortuna. Dit dorpje aan de voet van de actieve vulkaan Arenal, herbergt een paar heerlijke thermale baden. Na een lange dag reizen was dat voor ons dus de ideale manier om even te relaxen. Het heetste zwembadje hier is 67 graden Celsius en bezorgt je dus meteen een enkeltje naar het brandwondencentrum van Beverwijk. Wij hielden het maar liever bij het iets lauwere badje met daarin de bar.

Na het nodige relaxen, was het de volgende dag dan toch tijd geworden om de vulkaan te gaan bekijken. Door de regen in de ochtenduren (hoezo wederom regen?), stelden we ons bezoekje uit tot in de middag. Dit had natuurlijk als voordeel dat we ´s avonds meteen konden blijven hangen voor het zien van de lava. De Arenal spuwt namelijk nog steeds lava en zodra de zon onder is gegaan, kleurt de top van de vulkaan zich gloeiend rood. Het ziet eruit als een grote driehoekige kaars met een eeuwige vlam. Ademloos hebben we vanaf ons terrasje onder het genot van een piña colada toegekeken hoe de kaars verder brandde.


Nederlandse Ambassade
Zoals ik al zei:´Ik voelde me al snel thuis in Costa Rica´, dus in de bus legde ik vol vertrouwen mijn kleine backpack boven op de bagageplank. En ja hoor, je zult altijd zien dat ik dan al het geluk van de wereld heb, want toen we uit wilden stappen was mijn backpackje natuurlijk weg. Dat geluk zou ik nooit hebben wanneer ik bijvoorbeeld mijn eerste staatslot zou kopen, maar ja. En daar stond ik dan: zonder geld, zonder creditcards, zonder fototoestel, zonder souvenirs (en ik was eens een keer niet egoïstisch geweest) en zonder ID. Dan heb je dus echt geen idee (en geen ID) waar je moet beginnen. Na een lange zoektocht heb ik aangifte kunnen doen, wat wederom een goede oefening voor mijn Spaans bleek.

Beste Nederlanders, nu kan ik jullie vertellen dat jullie belastingcenten (o.a.) gespendeerd worden aan een vertegenwoor-diging in het buitenland, die alleen beschikbaar is gedurende werkdagen van 9.00-12.00 uur. Niet echt heel Nederlands zou ik bijna zeggen. Wat wel weer heel Nederlands was, was dat ik (hoewel ik zonder creditcards zat en maar een beetje geld op zak had) wel meteen 50 dollar moest betalen. Anders kon de procedure voor het aanvragen van een noodpaspoort niet in gang worden gezet. Heel handig...van je landgenoten moet je het hebben.

10 Dagen met Jos!
Zelfs orkaan Wilma kon het niet verhinderen. Mijn goede vriend Jos kwam me opzoeken in Costa Rica. Helaas had hij van de baas maar 10 dagen gekregen, dus we moesten een beetje voortmaken. De 10 dagen met Jos waren bijna net zo vermoeiend en intensief als de afgelopen 4 maanden. Maar ja, we hadden het er graag voor over. Heel kort samengevat hebben we het volgende gedaan. Nog spierpijn hebbend van een dagje paardrijden, liepen we door het cloudforest in Monteverde. Hier kwamen we uit bij een riviertje waar er de mogelijkheid was om te raften. Terwijl Jos uit de boot dreigde te vallen, viel ik juist continu in de boot. We vullen elkaar dus nog steeds perfect aan. Terwijl we door de waterversnellingen gingen, kregen we heel wat water over ons heen. Uiteindelijk bracht het bootje ons naar Tortuguero, waar we een boottochtje maakten in de vroege ochtenduren. Krokodillen, apen en vogels kwamen ons begroeten. Via een ander riviertje kwamen we aan in Cahuita, een klein dorpje aan de oostkust van Costa Rica. Nadat ik een tweerichtingsverkeer diner had gehad, was ik helaas niet in staat om in de ochtenduren te gaan snorkelen. Maar gelukkig waren Jos en Stephanie ook al vriendjes geworden, dus met een gerust hart trokken de twee erop uit. Na een succesvolle snorkeltour keerden ze terug met verhalen over vissen en roggen. Grrrrr. Laatste stop op deze volgeboekte 10-daagse was Puerto Viejo. Normaal gesproken het uitgaanshart van Costa Rica, maar nu een rustig, stil kustplaatsje. Hoewel de weergoden het de eerste dagen in ieder geval droog hadden weten te houden, waren ze ons nu minder goed gezind. Jos zijn vakantie eindigde dus met een regenachtige middag in Puerto Viejo. Na 10 zeer geslaagde dagen, is Jos weer teruggekeerd naar Nederland. Ik heb hem plechtig laten beloven dat hij moet vertellen dat ik niet ben aangekomen en dat ik vloeiend Spaans spreek. Mochten jullie andere dingen van hem horen, dan hoor ik dat graag.

Grens Costa Rica - Panama
Nu Jos weg was gegaan uit Costa Rica, hadden wij ook niet veel reden meer om daar langer te blijven. Wij trokken dus door naar Panama, het laatste land op mijn reis. Ondertussen had ik een noodpaspoort gekregen en de grensovergang zou geen probleem moeten zijn. Maar ook hier had ik weer de jackpot! Omdat ik natuurlijk geen ingangsstempel van Costa Rica in mijn paspoort had, moesten ze me even opzoeken in het systeem. Wat bleek echter: de beste man in Los Chiles (waar we de ingangsstempel hadden gekregen) had mij niet geregistreerd in de computer. Officieel was ik dus niet in het land. En als je niet in het land bent, is het erg moeilijk om het weer te verlaten. Er gingen dus de nodige telefoontjes heen en weer, voordat ze hadden achterhaald waar en wanneer ik de grens was overgestoken (hoewel ik ze dat meteen had verteld). De oude vertrouwde papieren administratie werkt dus nog altijd beter dan de digitale techniek van vandaag de dag. Na ruim een half uur, kreeg ik twee stempels en een schriftelijke aantekening in mijn paspoort en kon ik mijn reis vervolgen.

Vanaf dat moment verliep alles vlekkenloos en inmiddels zit het gelegenheidsduo Steef en Eef alweer 3 dagen op het eiland Bocas del Torro. De weergoden zijn goed gehumeurd en hebben ons de afgelopen twee dagen verwend met een beetje zon, zodat ik toch nog een beetje een kleurtje heb als ik terugkom naar Nederland. Helaas duurde het maar 2 dagen, want vanochtend werden we wakker met regen. Ons dagje duiken en dolfijnen kijken, hebben we dus tot morgen uitgesteld. Want ook deze laatste week staat nog bol van de interessante dingen. Dagje duiken, dolfijnen kijken, hiken en een uitgebreide citytour door Panama City staan nog op het programma.

Beminde liefhebbers van de verhalen van Eef, wees niet getreurd. Ik ga jullie minimaal nog een keer vervelen met mijn reisavonturen, want ik zal jullie op de hoogte houden tot en met de laatste dag. Wil ik echter wat te schrijven hebben, dan zal ik nu naar buiten moeten gaan. Anders zal er van die avonturen weinig terecht komen!

PS. Wegens cameraverlies is het plaatsen van foto´s helaas niet meer mogelijk. De enige foto´s die ik heb gemaakt, zijn die voor mijn paspoort en daar wil ik jullie niet mee lastig vallen. Onder het mom van: Ongelukkig hebben we de foto´s dus niet meer, vanaf heden een leeg fotoboek....