Duikers in La Mosquitia in staking....of zoiets

Hi, ha, Honduras. De afgelopen twee weken zijn voorbij gevlogen. Heel veel meegemaakt en heel veel te vertellen. Hoog tijd om jullie dus op de hoogte te brengen van mijn laatste avonturen. Ga lekker achterover hangen, dan neem ik jullie mee naar wonderlijke onderwaterwerelden en jungleachtige ondernemingen.

Het is zondagochtend als ik me samen met Inge en Matthew meld bij Deep Blue Divers. Vandaag beginnen we met onze PADI-cursus (eerste duikcertificaat) en gisteravond hebben we al flink wat bladzijden door moeten ploegen. Onze duikklas bestaat uit vier personen, te weten: Matthew, 19 jaar, afkomstig uit Engeland en helaas homo, want anders.... Inge, 25 jaar, afkomstig uit België en sinds 2 weken mijn reisgenoot. Kathelijne, ?? jaar, afkomstig uit Nederland en voor de rest weet ik weinig van haar. Evelien, 24 jaar, afkomstig uit Nederland en Hollandse schone. Onze duikinstructrice is eveneens afkomstig uit Nederland, maar dankzij Matthew moeten we alles in het Engels doen.

Met de typisch Amerikaanse PADI-video's zal ik jullie niet lastig vallen. In de ochtenden moeten we namelijk naar dit ontzettend neppe gedoe kijken. De middagen daarentegen zijn een stuk interessanter, want dan mogen we het water in. De eerste keer ademhalen onder water is zo onnatuurlijk! Je gelooft bijna niet dat je voldoende lucht in je rooklongen krijgt, maar toch blijf je leven. Heel erg vreemd en ook wel heel erg leuk. Je moet er aan wennen dat je jezelf moedwillig moet laten zinken tot een diepte van 18 meter. Dat gaat totaal tegen de overlevingsdrang van de mens in. Dat vond Inge trouwens ook. Zij gebruikte op de eerste dag het verkeerde knopje van haar BCD (een soort reddingsvest dat je draagt), waardoor ze vanaf 12 meter naar de oppervlakte werd geschoten. Heel erg grappig om dat van een afstandje te zien!

Enfin, dat duiken niet voor iedereen is weggelegd, bleek wel op dag 2 (van de driedaagse cursus). Inge was totaal niet op haar gemak onder water en koos er dan ook voor om te stoppen. Een duidelijk geval van een door ons uitgevonden begrip: dive-o-phobia. Matthew had het op dag 2 ook een beetje moeilijk. Zijn oren konden de druk niet meer aan. Een beetje te veel pressure on the ears, dus dat vroeg om een dagje rust. En Kathelijne.....ook zij heeft het op moeten geven. Helaas had zij parasieten in haar buik, wat resulteerde in acute diarree. En toen was ik dus nog alleen: Individuele Evelien. Na drie dagen kon ik dus in mijn eentje in het behalen van mijn PADI gaan vieren. PADI betekent vanaf nu: Pressur on the ears, Acute diahrea, Dive-o-phobia, Inidividual Evelien!

De vierde dag heb ik samen met Stephanie (die haar PADI al had) nog twee fundives gemaakt. Dat was echt heel erg gaaf. We hebben grote roggen gezien en een schildpad. Ongelooflijk wat je allemaal onder water ziet. Daar is een wereld waar de mensen boven water geen weet van hebben. Ook Matthew was er deze vierde dag in geslaagd zijn PADI te halen en dat werd uitgebreid gevierd met bananenbrood en kaarsen. Uiteraard bleef het daar niet bij, want 's avonds zetten we ons feestje nog even door in de bar. Samen met Matthew, Inge, Richard, Stéphanie, Giyaum (Franse duikinstructeur) en Diana (Nederlandse duikinstructrice) maakten we er een gezellig feestje van. Stéphanie die lag na twee cuba libres weer volledig in een scheur en dansten al met haar vingers omhoog(een van de eerste kenmerken van dronkenschap bij haar). De sfeer werd heel even verpest door een vervelend voorval. Matthew zijn portemonnee was namelijk gestolen, maar we wisten wie het had gedaan. Alleen had het volgens het barpersoneel weinig nut om naar de politie te gaan. De mensen die daar gedurende de nacht zitten, zijn niet heel erg behulpzaam. Dus daar zat Matthew; zonder geld, zonder creditcards, helemaal niets. Dat verpestte de sfeer echt heel erg. Maar twee politiemannen boden uitkomst. Zij kwamen de bar binnen en toen Matthew hun de situatie uit wilde leggen, lieten zij een portemonnee zien. ZIJN portemonnee! Het geld was helaas nergens meer te bekennen, maar alle creditcards zaten nog netjes op hun plaats. Helaas geen geld om rondjes te geven, maar dat namen wij dan maar voor onze rekening. Er volgden er nog heel wat deze avond en de vingers van Stéphanie begonnen steeds meer te dansen. Onvergetelijk!

Het voornemen was om de volgende ochtend om 6.20 uur de boot te nemen, maar toen om 5.30 uur de wekker ging, besloten we maar snel om de boot van 14.00 uur te nemen. Dat was immers voor alle partijen beter. Zeker als de zee een beetje ruw zou zijn. En dat was die! Inge kwam in de namiddag helemaal bleek en trillend van de boot af. Dat zou 's ochtends heel wat rotzooi hebben kunnen geven.

Vrijdag 2 september heeft Inge het reisgezelschap verlaten en is teruggegaan naar Antigua, waar haar Belgische vriendinnen op haar wachtten. Stéphanie en ik hebben onze reis voortgezet naar La Mosquitia. Een redelijk dunbevolkt gedeelte van Honduras midden in de Jungle. Geen openbaar vervoer, maar alleen maar redelijk prijzig boottransport. Om in Palacios (La Mosquitia) te belanden, zaten we 's ochtends om 5.00 uur op de plaats waar de pick-ups vertrekken. De pick-up arriveerde al om 5.30 uur, maar vertrok niet voordat er 8 personen waren. Het duurde dus tot 9.00 uur voordat we begonnen aan een vijf uur durende stoffige en ruwe rit.

Onze pick-up was meer volgeladen met bagage dan met mensen, maar dat is meestal het geval hier. De rit naar Palacios voerde ons over stoffige wegen en zelfs het strand. Gezeten op een houten, ongeschaafde balk, hoopten we dat we niet al te veel splinters in onze zitvlakken zouden krijgen. Eenmaal in Palacios merkten we pas hoe moeilijk het is om La Mosquitia te verkennen. De mensen waren niet echt behulpzaam en omdat er voor de rest geen toeristen waren, konden we de kosten voor een boot niet delen. En we hadden nou niet echt bepaald erg veel zin om 75 euro per persoon te betalen voor een bootretourtje van 16 uur. We hebben nog geprobeerd om een ander dorpje te bereiken, maar ook dat was niet mogelijk. Uiteindelijk hebben we twee nachten in Palacios doorgebracht. De tweede middag hebben we nog gezellig gekletst, gedronken en gegeten met een dokter die in Duitsland had gewerkt en een Cubaan die inmiddels al over de hele wereld had gewerkt. Was het toch nog de moeite waard om hier naartoe te komen.

De reis vanuit Palacios terug naar Tocoa was enigszins beter te noemen. Achterin een supersnelle pick-up zetten we koers naar Tocoa. Mijn eigen haren waren als zweepslagen in mijn gezicht en het stof was overal. Maar in vier uur tijd waren we terug in de bewoonde wereld. Dat ook de bewoonde wereld niet altijd gemakkelijk te bereizen is, bleek al snel. De laatste bus naar de hoofdstad Tegucigalpa was om 10.00 uur vertrokken (en uiteraard was het 10.10 uur). Het goede nieuws was echter dat er morgen weer bussen zouden gaan en wel om 2.00 uur in de ochtend. Dat werd dus wachten. 14 Uur wachten om precies te zijn.

Dat Tocoa een saaie stad was, dat wisten we al van ons vorig bezoekje. Gelukkig vonden we een leuk eettentje en met onze boeken hebben we ons de dag door weten te slaan. De uitkomst kwam om 17.00 uur toen we een Frans (niet Engels sprekend) koppel ontmoetten dat op het punt stond La Mosquitia te bezoeken. Dat hebben we ze dus even uit hun hoofd gepraat. De rest van de avond hebben we ze alle do's en don'ts van Guatemala verteld, want dat is immers een mooi alternatief. Het Franse koppel bood ons aan in hun hotel op het dakterras te wachten, aangezien dat veiliger is dan op de straat. Hier heb ik 30 minuten op een vierkante meter rondjes gelopen, omdat ik ontzettend moest plassen. Onze Franse vrienden waren al naar bed en je kunt natuurlijk niet vragen aan de portier of je even naar de wc kunt. Ik logeerde immers niet in het hotel, dus ik mocht daar eigenlijk niet eens zijn. Toen het 0.30 uur was, zijn we als een speer naar de busterminal gelopen, waar het verlossende toilet werd gevonden!

Volgende stop was dus Tegucigalpa. Op zich niet echt een hoogtepunt, maar ook niet onplezierig. Althans in eerste instantie. We wilden de tweede dag namelijk naar Lago Yojoa reizen, maar dankzij de taxistakingen was het onmogelijk de stad te verlaten. De taxichauffeurs hadden namelijk alle wegen rondom de stad geblokkeerd met omgehakte bomen en in brand gestoken autobanden. Ja, dat wordt inderdaad moeilijk! Er zat voor ons dus niets anders op om te wachten en te hopen.

Dat hopen heeft erg geholpen, want de volgende dag waren alle problemen opgelost. Maar uiteraard heb je dan nog altijd Stéphanie, die wat problemen kan maken. Want toen we met de taxi aan waren gekomen bij de busterminal opent zij de deur en boort die zo in een motorrijder. Resultaat: een niet gewonde, maar geschrokken motorrijder die toch maar besluit door te rijden, een totaal krom gebogen taxideur die niet meer te sluiten is en een boze taxichauffeur die bij zichzelf 'puta' (hoer) mompelt. Stéphanie legt uit dat het niet haar schuld is (hmmmm) en koopt haar schuldgevoel af met 50 lempira's. Dat is ongeveer 2,50 euro en in Nederland zou je daarvoor aangeklaagd worden. Wij lopen echter weg en horen nergens meer iets van. Problemen zijn er om opgelost te worden.

Dezelfde middag arriveren we in Los Naranjos bij Lago Yojoa. Ons hotel heeft een eigen zwembad, heerlijk eten en zelf gebrouwen bier. Van alledrie maken we hevig gebruik. De volgende ochtend gaan we naar de waterval van Pulhapanzak. Een 42 meter hoge waterval die op zichzelf al mooi is. Het hoogtepunt is echter om achter de waterval te gaan. Uiteraard kan dit alleen onder begeleiding van een gids en wanneer je eenmaal onder die waterval staat, weet je ook waarom. Vanwege het vallende water (vandaar de naam water-val) is het bijna onmogelijk om te zien waar je loopt. In de meeste gevallen vertrouw ik dus maar op de hand van de gids. Het is echter een ervaring op zich. Zeker als we op de terugweg nog worden uitgedaagd om van hoge rotsen in het water te springen. Het duurt een half uur voordat Stéphanie het aandurft de eerste sprong te maken. De tweede sprong (circa 5-6 meter) heb ik spontaan last van hoogtevrees, maar aangezien Stéphanie en ik de regel hebben 'Wat ik doe, doe jij ook' moet ik wel nadat Stéphanie mij voor is gegaan. Jemig.....wat een sprong!

De volgende ochtend huren we een roeiboot en besluiten een ritje te maken op Lago Yojoa. De roeiboot is niet helemaal optimaal en de roeikunsten van Stéphanie zijn ook niet zodanig dat ze onze boot kan laten varen. Het komt er dus op neer dat ik met mijn matige, maar toch betere roeikunsten ons bootje op de goede koers moet houden. De stroming in het meer en het ontbreken van strandjes maakt het niet echt een relaxed ochtendje. Het meer en het uitzicht op de in wolken gehulde bergtoppen maakt echter veel goed.

Na twee dagen water is het weer tijd voor wat vaste grond onder onze voeten. We vervolgen onze reis naar Gracias en van daaruit brengen we een bezoekje aan het Parque Celaque; een van de nationale parken van Honduras. Na een twee uur durende wandeling komen we aan bij het park en daar moet de hike dan nog beginnen. De hike is zwaar en valt ons nog zwaarder, omdat we de afgelopen weken weinig hiking hebben gedaan. Na in totaal 7 uur lopen geven we het op. Ik voel me totaal niet lekker en we nemen een pick-up naar ons hotel. Hier duik ik meteen in mijn bed en hoop op betere tijden.

Die betere tijden zijn gelukkig vanochtend (na een nachtje slapen) aangebroken. Want het wordt tijd dat we Honduras gaan verlaten. Reizen is plannen en aangezien mijn goede vriend Jos op 24 oktober in San Jose staat, wordt het tijd om verder te trekken. Vandaag zijn we vanuit Gracias naar Santa Rosa de Copan vertrokken, onze laatste bestemming in Honduras. Vanuit hier vertrekken we morgen naar de grens van El Salvador.

Een nieuw land, een nieuwe stempel en weer nieuwe avonturen voor mijn site.