Het reizende regengenootschap!
Door: Eef
Blijf op de hoogte en volg Evelien
14 Oktober 2005 | Nicaragua, Granada
Hoewel reizen je gedachte weg zou moeten houden van thuis lijkt het hier ondertussen al een tijdje aardig veel op Nederland. En dan praat ik niet over de weilanden vol met wit-zwart gevlekt vee of de goede manieren van transport. Nee, ik heb het over de oer-Hollandse regen! Terwijl jullie in het kikkerlandje zelfs halverwege oktober nog steeds kunnen genieten van regenloze dagen, proberen wij hier al onze buitenactiviteiten tussen de regenbuien door te plannen. En ik moet toegeven, we beginnen er eigenlijk al best wel goed in te worden. Genoeg dingen gedaan dus en genoeg dingen om te vertellen.
De laatste keer dat ik jullie op de hoogte heb gebracht van mijn reisavonturen waren we in Masaya, Nicaragua. We stonden aan de vooravond van een bezoek aan het vulkanenpark en het festival van San Jeronimo, de dokter van de armen. En zo gezegd, is zo gedaan. Een bezoekje aan het vulkanenpark was snel gepland, maar eenmaal aangekomen met de bus was het nog een redelijke uitdaging om ongeschonden de bus te kunnen verlaten. Ik lieg niet als ik zeg dat er minimaal 75 mensen in de bus gepropt waren. En uiteraard zaten wij precies in het midden. Ons al optrekkend aan de buis aan het plafond, baanden we ons een weg naar voren. Het nationaal park herbergt maar liefst drie kraters en een van deze kraters rookt nog meer dan Herman Brood in zijn goede dagen. De hoeveelheid gassen die hierbij vrijkomt zorgt voor een aangename reuk in de omgeving. Zo aangenaam dat alle levende vegetatie in de omgeving bruin uitgeslagen is en niet meer in staat is om terug te veranderen in groen. Een beetje een dode bedoeling dus, maar ontzettend interessant om te zien. Hier en daar negeren we een ´verboden toegang´ bordje (onder toeziend oog van de toezichthouders, dus volkomen veilige illegale praktijken) en zien zo wat mooie plekjes van het park. Het houdt ons in ieder geval een hele dag van de straat.
Eenmaal terug in de straten van Masaya zijn de mensen al volop aan het oefenen voor het festival dat de dag erna plaats zal vinden. Overal zien we groepen (voornamelijk) jongens en mannen met met plaatselijk alcoholisch drankje gevulde kleine flesjes Coca-Cola. De naïeve toerist zou het gemakkelijk voor water aan kunnen zien, maar nadat we ons over hebben laten halen tot een glaasje weten we wel beter. De rook die uit onze mond komt, is bijna nog giftiger dan de rook uit de krater van vanmiddag. Jemig, dat is sterk spul. Fischermen´s Friends is er niets bij. Maar ja, alles voor het eren van San Jeronimo. Het festival de volgende dag is ongelooflijk. Een grote menigte mensen verzamelt zich voor de kerken en het beeld van San Jeronimo wordt de hele dag door de straten gedragen. Aan het einde van de dag wordt het beeld teruggebracht naar de San Jeronimo kerk en op het moment dat het beeld daar neergezet wordt, zwaaien alle mensen op straat met zakdoeken en petjes. De straten lopen leeg en we zien een aantal dronken mensen voorbij komen. Het geheel doet me een beetje denken aan het sfeertje van Carnaval. Ongelooflijk!
Na de nodige regenbuien in de inlanden van Nicaragua besluiten we naar de oostkust van het land te reizen. De eerste bestemming aan de oostkust is Laguna de Perlas (Pearl Lagoon). Aan de oostkust leven voornamelijk Miskito's; donker getinte, zeer relaxte en voornamelijk Engels sprekende mensen. In een dorpje nabij Laguna de Perlas ontmoeten we Orlando. Hij biedt aan om ons mee te nemen op een vistochtje. Uiteraard zijn wij hier wel voor te porren. Op visgebied ben ik nooit verder gekomen dan twee dode goudvissen, dus ik ga graag de uitdaging aan. In de ochtend melden we ons bij zijn huis en in zijn houten boot met een zeil van landbouwplastic trekken we erop uit. We vissen met redelijk dikke visdraad, een joekel van een haak en verse vis als aas. Als ik een vis zou zijn, dan zou ik hier natuurlijk zeer gemakkelijk doorheen weten te prikken, maar gelukkig hebben wij hier te maken met een zeldzaam dom soort vis dat zich graag laat vangen. Nou ja, graag. Na twee uur vissen hebben we drie vissen gevangen met vier personen. Stéphanie en ik hebben allebei ons aandeel geleverd, dus voelen ons geheel niet schuldig. Op de terugweg maken we een tussenstop op een onbewoond eiland voor het verzamelen en drinken van verse kokosnoten. In zijn huis bereidt Orlando voor ons een typische Miskito-maaltijd. Omdat ik niet echt een visliefhebber ben, houd ik het bij een visvrije maaltijd. Stéphanie verorbert echter de verse vis en heeft daar de rest van de dag en de nacht plezier van. Voor ons voorlopig geen vistochtjes meer!
Vanuit Laguna de Perlas vertrekken we na enkele dagen richting de Corn Islands. De details van deze trip zal ik jullie besparen, maar laten we zeggen dat de sfeer er niet beter op werd. Reizen is wachten, wachten en oh ja....wachten. Na 7,5 uur wachten en 1 uur reizen belanden we dan toch op een boot die naar Corn Island gaat. Op de boot ontmoeten we Deborah: een 51-jarige Amerikaanse ex-drugs- en alcoholverslaafde. Ze voegt zich bij het reisgenootschap en samen lijken we af en toe net een familie. Een moeder met haar twee dochters. Wanneer mensen aan ons vragen waar we vandaan komen, staan ze compleet versteld van het antwoord. Het is een grappig verschijnsel.
Enfin, na een zeer lange reis komen we dan toch aan op Corn Islands. De volgende dag zien we eigenlijk pas hoe ongelooflijk mooi het hier is. Helderblauw water, lekkere stranden en heerlijk rustig. Tenminste, zolang je uit de gevaarlijke zones blijft. Want het ziet er allemaal wel heel leuk uit, maar dat schijn kan bedriegen, blijkt hier maar weer. Ons wordt zelfs afgeraden om naar Little Corn te gaan, omdat het daar momenteel onveilig is en ook sommige zones van Big Corn kunnen we maar beter vermijden. Met dit advies in ons achterhoofd spenderen we vier heerlijke dagen op Big Corn. Lekker snorkelen, op het strand liggen, zwemmen en...fietsen. Nog zo'n oer-Hollandse activiteit die ik gelukkig nog niet verleerd ben. De hoeveelheid zadelpijn gedurende de tweede dag was echter ongehoord. Dat wordt dus een trainingskamp voor mij als ik terugkom.
Een ramp van een heenreis vermijdend, vliegen we vanuit Corn Islands terug naar Managua; de hoofdstad van Nicaragua. Van hieruit reizen we met zijn drietjes verder naar Granada. De stad Granada is een van de oudere steden van Nicaragua en zeer koloniaal. Spaanse invloeden zijn merkbaar in de hele stad en in de omgeving is voldoende te doen. Helaas speelt het weer ons nog steeds parten, dus de eerste twee dagen brengen we vooral al lopend en schuilend door. Daarna zijn we het zat en gaan de uitdaging aan. Een bezoekje aan Lago Apoyo, een kratermeer in de de buurt van Granada, is meer dan de moeite waard. Na wat kayakken en zwemmen, bekommeren we ons niet meer om een regenbuitje! Onze chauffeur heeft verteld dat er enkele hete waterbronnen in de buurt zijn en iedereen wil wel een bezoekje brengen aan deze wonderen der natuur. In drie groepen trekken we erop uit en met 11 mensen zoeken we naar de waterbronnen. Teleurgesteld keren de eerste twee groepen terug, omdat ze er niet in zijn geslaagd de waterbronnen te vinden. Uiteraard zijn wij nu tot het uiterste gedreven om ze wel te vinden. Deborah, Stéphanie en ik laten ons niet uit het veld slaan en na een uurtje lopen, hebben we ze dan toch gevonden. EEN GROTE TELEURSTELLING! De waterbronnen blijken twee kleine plasjes te zijn aan de rand van het meer. Hoewel ze wel erg heet zijn, kan je er nauwelijks je voet in kwijt.
En dat brengt ons bij vandaag. De weergoden waren ons in ieder geval gedurende de ochtend goed gezind en daar hebben we maar meteen misbruik van gemaakt. Een canopy tour door het nationaal park Mombacho zorgde voor enkele adrenalinestoten. Aan een kabel zweefden we over de bomen en onze gids vond het nogal grappig om wat trucjes met ons uit te halen. Stéphanie en ik gingen uiteindelijk dus ondersteboven met handen en benen gespreid van het ene naar het andere platform. En ook het gedeelte waarin we als Superman tussen de bomen vlogen, was zeer de moeite waard. Het was zeer geslaagd te noemen. Vooral omdat het zodra we voet aan de grond hadden gezet weer begon te regenen. Dat noemen wij nog eens perfecte timing van onze lieve heer.
Helaas is het door de regen niet echt mogelijk onze reis volgens plan voort te zetten. Morgen zullen we het mooie Granada verlaten en koers zetten naar de westkust van Nicaragua in de hoop dat het weer daar beter is. Ondertussen zeg ik mijn gebedjes en steek iedere dag een kaarsje op in de hoop dat Piet Paulusma ons de volgende keer iets beters te melden heeft. Od mon!
De laatste keer dat ik jullie op de hoogte heb gebracht van mijn reisavonturen waren we in Masaya, Nicaragua. We stonden aan de vooravond van een bezoek aan het vulkanenpark en het festival van San Jeronimo, de dokter van de armen. En zo gezegd, is zo gedaan. Een bezoekje aan het vulkanenpark was snel gepland, maar eenmaal aangekomen met de bus was het nog een redelijke uitdaging om ongeschonden de bus te kunnen verlaten. Ik lieg niet als ik zeg dat er minimaal 75 mensen in de bus gepropt waren. En uiteraard zaten wij precies in het midden. Ons al optrekkend aan de buis aan het plafond, baanden we ons een weg naar voren. Het nationaal park herbergt maar liefst drie kraters en een van deze kraters rookt nog meer dan Herman Brood in zijn goede dagen. De hoeveelheid gassen die hierbij vrijkomt zorgt voor een aangename reuk in de omgeving. Zo aangenaam dat alle levende vegetatie in de omgeving bruin uitgeslagen is en niet meer in staat is om terug te veranderen in groen. Een beetje een dode bedoeling dus, maar ontzettend interessant om te zien. Hier en daar negeren we een ´verboden toegang´ bordje (onder toeziend oog van de toezichthouders, dus volkomen veilige illegale praktijken) en zien zo wat mooie plekjes van het park. Het houdt ons in ieder geval een hele dag van de straat.
Eenmaal terug in de straten van Masaya zijn de mensen al volop aan het oefenen voor het festival dat de dag erna plaats zal vinden. Overal zien we groepen (voornamelijk) jongens en mannen met met plaatselijk alcoholisch drankje gevulde kleine flesjes Coca-Cola. De naïeve toerist zou het gemakkelijk voor water aan kunnen zien, maar nadat we ons over hebben laten halen tot een glaasje weten we wel beter. De rook die uit onze mond komt, is bijna nog giftiger dan de rook uit de krater van vanmiddag. Jemig, dat is sterk spul. Fischermen´s Friends is er niets bij. Maar ja, alles voor het eren van San Jeronimo. Het festival de volgende dag is ongelooflijk. Een grote menigte mensen verzamelt zich voor de kerken en het beeld van San Jeronimo wordt de hele dag door de straten gedragen. Aan het einde van de dag wordt het beeld teruggebracht naar de San Jeronimo kerk en op het moment dat het beeld daar neergezet wordt, zwaaien alle mensen op straat met zakdoeken en petjes. De straten lopen leeg en we zien een aantal dronken mensen voorbij komen. Het geheel doet me een beetje denken aan het sfeertje van Carnaval. Ongelooflijk!
Na de nodige regenbuien in de inlanden van Nicaragua besluiten we naar de oostkust van het land te reizen. De eerste bestemming aan de oostkust is Laguna de Perlas (Pearl Lagoon). Aan de oostkust leven voornamelijk Miskito's; donker getinte, zeer relaxte en voornamelijk Engels sprekende mensen. In een dorpje nabij Laguna de Perlas ontmoeten we Orlando. Hij biedt aan om ons mee te nemen op een vistochtje. Uiteraard zijn wij hier wel voor te porren. Op visgebied ben ik nooit verder gekomen dan twee dode goudvissen, dus ik ga graag de uitdaging aan. In de ochtend melden we ons bij zijn huis en in zijn houten boot met een zeil van landbouwplastic trekken we erop uit. We vissen met redelijk dikke visdraad, een joekel van een haak en verse vis als aas. Als ik een vis zou zijn, dan zou ik hier natuurlijk zeer gemakkelijk doorheen weten te prikken, maar gelukkig hebben wij hier te maken met een zeldzaam dom soort vis dat zich graag laat vangen. Nou ja, graag. Na twee uur vissen hebben we drie vissen gevangen met vier personen. Stéphanie en ik hebben allebei ons aandeel geleverd, dus voelen ons geheel niet schuldig. Op de terugweg maken we een tussenstop op een onbewoond eiland voor het verzamelen en drinken van verse kokosnoten. In zijn huis bereidt Orlando voor ons een typische Miskito-maaltijd. Omdat ik niet echt een visliefhebber ben, houd ik het bij een visvrije maaltijd. Stéphanie verorbert echter de verse vis en heeft daar de rest van de dag en de nacht plezier van. Voor ons voorlopig geen vistochtjes meer!
Vanuit Laguna de Perlas vertrekken we na enkele dagen richting de Corn Islands. De details van deze trip zal ik jullie besparen, maar laten we zeggen dat de sfeer er niet beter op werd. Reizen is wachten, wachten en oh ja....wachten. Na 7,5 uur wachten en 1 uur reizen belanden we dan toch op een boot die naar Corn Island gaat. Op de boot ontmoeten we Deborah: een 51-jarige Amerikaanse ex-drugs- en alcoholverslaafde. Ze voegt zich bij het reisgenootschap en samen lijken we af en toe net een familie. Een moeder met haar twee dochters. Wanneer mensen aan ons vragen waar we vandaan komen, staan ze compleet versteld van het antwoord. Het is een grappig verschijnsel.
Enfin, na een zeer lange reis komen we dan toch aan op Corn Islands. De volgende dag zien we eigenlijk pas hoe ongelooflijk mooi het hier is. Helderblauw water, lekkere stranden en heerlijk rustig. Tenminste, zolang je uit de gevaarlijke zones blijft. Want het ziet er allemaal wel heel leuk uit, maar dat schijn kan bedriegen, blijkt hier maar weer. Ons wordt zelfs afgeraden om naar Little Corn te gaan, omdat het daar momenteel onveilig is en ook sommige zones van Big Corn kunnen we maar beter vermijden. Met dit advies in ons achterhoofd spenderen we vier heerlijke dagen op Big Corn. Lekker snorkelen, op het strand liggen, zwemmen en...fietsen. Nog zo'n oer-Hollandse activiteit die ik gelukkig nog niet verleerd ben. De hoeveelheid zadelpijn gedurende de tweede dag was echter ongehoord. Dat wordt dus een trainingskamp voor mij als ik terugkom.
Een ramp van een heenreis vermijdend, vliegen we vanuit Corn Islands terug naar Managua; de hoofdstad van Nicaragua. Van hieruit reizen we met zijn drietjes verder naar Granada. De stad Granada is een van de oudere steden van Nicaragua en zeer koloniaal. Spaanse invloeden zijn merkbaar in de hele stad en in de omgeving is voldoende te doen. Helaas speelt het weer ons nog steeds parten, dus de eerste twee dagen brengen we vooral al lopend en schuilend door. Daarna zijn we het zat en gaan de uitdaging aan. Een bezoekje aan Lago Apoyo, een kratermeer in de de buurt van Granada, is meer dan de moeite waard. Na wat kayakken en zwemmen, bekommeren we ons niet meer om een regenbuitje! Onze chauffeur heeft verteld dat er enkele hete waterbronnen in de buurt zijn en iedereen wil wel een bezoekje brengen aan deze wonderen der natuur. In drie groepen trekken we erop uit en met 11 mensen zoeken we naar de waterbronnen. Teleurgesteld keren de eerste twee groepen terug, omdat ze er niet in zijn geslaagd de waterbronnen te vinden. Uiteraard zijn wij nu tot het uiterste gedreven om ze wel te vinden. Deborah, Stéphanie en ik laten ons niet uit het veld slaan en na een uurtje lopen, hebben we ze dan toch gevonden. EEN GROTE TELEURSTELLING! De waterbronnen blijken twee kleine plasjes te zijn aan de rand van het meer. Hoewel ze wel erg heet zijn, kan je er nauwelijks je voet in kwijt.
En dat brengt ons bij vandaag. De weergoden waren ons in ieder geval gedurende de ochtend goed gezind en daar hebben we maar meteen misbruik van gemaakt. Een canopy tour door het nationaal park Mombacho zorgde voor enkele adrenalinestoten. Aan een kabel zweefden we over de bomen en onze gids vond het nogal grappig om wat trucjes met ons uit te halen. Stéphanie en ik gingen uiteindelijk dus ondersteboven met handen en benen gespreid van het ene naar het andere platform. En ook het gedeelte waarin we als Superman tussen de bomen vlogen, was zeer de moeite waard. Het was zeer geslaagd te noemen. Vooral omdat het zodra we voet aan de grond hadden gezet weer begon te regenen. Dat noemen wij nog eens perfecte timing van onze lieve heer.
Helaas is het door de regen niet echt mogelijk onze reis volgens plan voort te zetten. Morgen zullen we het mooie Granada verlaten en koers zetten naar de westkust van Nicaragua in de hoop dat het weer daar beter is. Ondertussen zeg ik mijn gebedjes en steek iedere dag een kaarsje op in de hoop dat Piet Paulusma ons de volgende keer iets beters te melden heeft. Od mon!
-
14 Oktober 2005 - 07:26
Ollie:
Sja, ik heb eigenlijk helemaal niets te melden.
Oeh, er jeukt iets onder mijn voet. Even krabbelen. -
14 Oktober 2005 - 07:30
Cella:
He Zoef de Eef,
Geweldig om weer een verhaal van je te lezen! Het klinkt allemaal even leuk. Jammer van die regen, maar eh, het kan altijd erger moet je maar denken (ik ga volgende week richting zon, 30 gr. ook erg hoor!)
Veel plezier en geniet.
Liefs Marcella -
14 Oktober 2005 - 13:17
Dimitri:
Eef en een kabelbaan... volgens mij hebben we dat al eerder gezien in een video'tje ;-)
Klinkt wederom geweldig, nog veel warm en droog weer toegewenst. Groetjes Dimi -
14 Oktober 2005 - 14:33
Maud:
Eefje,
Laat ik jou nooit meer horen klagen over hoogtevrees! Super dapper van je (met een helm op durf je wel!!)! Geniet ervan.
Dikke zoen, Maud -
16 Oktober 2005 - 13:27
Jos:
8 dagen nog, Evelien, dan kom ik opzoeken. Ik zal mijn regenspullen maar meenemen als ik het zo lees. Deet heb ik al in overvloed :-) -
16 Oktober 2005 - 19:43
Julio:
Mooie foto's weer Eef. Voor al die op Corn Islands en die van Lago Apoyo. Je hebt fotografie al aardig in de vingers geloof ik! Geniet er nog van daro. -
19 Oktober 2005 - 21:07
Jos:
Leuk om je onverwachts aan de telefoon te hebben! Nog een paar dagen en dan kom ik je opzoeken in Costa Rica. Nu maar hopen dat Wilma wat rustiger gaat worden, mijn tussenstop is nl in Orlando... -
22 Oktober 2005 - 15:34
Susanne:
He Eef, wauw die foto's zijn echt geweldig!!! Super!!! Alleen jammer van al die regen, maar ja volgens mij vermaak jij je toch wel. Geniet er nog van. En natuurlijk veel plezier samen met Jos! Liefs Suus -
29 Oktober 2005 - 19:38
Wim En May:
Hoi evelien,
dankjewel voor de kaart,
we zullen hem voor je bewaren.
Aan een andere kant van de bol regent het dus ook wel eens, zo te horen.
Als je weer in Nederland bent, zul je wellicht je handschoenen nodig hebben!!
Have fun!! tot ziens. -
04 November 2005 - 12:46
Bert Lenaers:
Hoi Evelien
Ik wou je vragen geen regen mee naar Stramproy te nemen. fijn dat je het naar je zin hebt en geniet er maar van
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
