Haai en bye Belize!

Vorige keer in ¨De avonturen van Eef¨: Eef stond op het punt om haar vriendinnen Inge en Stephanie te ontmoeten in het stoffige gat dat Puerto Barrios heet. Van hieruit zouden ze de oversteek naar Belize maken en Guatemala voor eens en altijd achter zich laten. Hoe gaat dit verder? Wat is er in de tussentijd gebeurt? Lees en beleef de avonturen van Eef mee!

Volgens mij ben ik nog nooit zo opgelucht geweest om bekende gezichten te zien. Na 2 dagen wachten in de stoffige havenplaats Puerto Barrios had ik het echt helemaal gehad. Ik was dan ook zeer blij toen ik Stephanie en Inge heelhuids uit de bus zag stappen en het voelde meteen weer als ´vanouds´. Voor zover je van ´vanouds´ kunt spreken als het gaat over mensen die je pas enkele weken kent. Met veel moeite hebben we een geschikt eettentje kunnen vinden voor het vieren van de reünie.

Zoals gezegd vertrokken we de volgende ochtend met de boot naar Punta Gorda, Belize. De reis verliep uiterst voorspoedig en ik zal dan ook geen klacht indienen bij de plaatselijke boot- en busmaatschappijen. Daar komen ze dus zeer goed mee weg. Eindbestemming voor de eerste Belizeaanse nacht was Hopkins; een klein dorpje (werkelijk waar maar één straat) aan de oostkust van Belize. Een paar dingen waar ik echt aan moest wennen, was dat de mensen hier dus Engels spreken in plaats van Spaans. Voor mij zou dit eigenlijk een voordeel moeten zijn, omdat mijn Engels (ondanks alle Spaanse vorderingen) nog steeds beter is dan mijn Spaans. Maar toch moest ik er in het begin erg aan wennen. Verder verschillen de mensen hier nogal van de mensen in Guatemala. Op de eerste plaats is de huidskleur veel donkerder en op de tweede plaats zijn ze zeer vriendelijk! Iedereen in Hopkins groette ons en maakte een praatje. Heel erg relaxed sfeertje dus, geheel in overeenstemming met de Garifuna hier.

Enfin, in Hopkins hebben we dus twee dagen op het strand rondgehangen. Pal voor onze prachtig ingerichte cabaña. Heerlijk! Na twee dagen was het tijd om verder te trekken naar het noorden. Dangriga had een redelijk leuke omschrijving in onze reisgidsen, maar het was niet echt heel erg geslaagd....Zelfs de nacht was vreselijk! Stephanie en ik lagen gezamenlijk in één bedje, toen Stephanie nog net niet gillend wakker werd. Belangstellend en attent als ik ben, vroeg ik haar wat er aan de hand was. Ze voelde dus een groot insect over haar been lopen en nadat we flink met de lakens hadden gewapperd, was de situatie weer onder controle. Althans, dat dachten we. Niet zo heel veel later voel ik iets over mijn rug kruipen, dat ik heel flexibel weg weet te slaan. De nacht is in mysterie gehuld over de oorzaak van onze slapeloosheid. Gelukkig biedt Inge in de ochtend uitkomst. Zij vindt namelijk twee aanzienlijke kakkerlakken naast haar backpack. Heel erg fijn! Snel weg uit deze plaats.

Belize City, dat klonk ons beter in de oren. Als tussenstop op onze weg naar Caye Caulker, hebben we hier een nachtje doorgebracht. Geheel niet onaangenaam, maar voornamelijk winkels, banken, winkels en banken. Maar ja, daar gingen we ook voor want Stephanie heeft hier eindelijk het zesde deel van Harry Potter kunnen bemachtigen. Aan die Franse Chica hadden we de volgende paar dagen geen kind meer. Jammer dat deel 7 nog niet uit is!

Waarschijnlijk een van de mooiste plekjes tot nu toe is Caye Caulker; een klein eilandje waar je wordt verwelkomd met een bord dat zegt: ¨Caye Caulker, go slow¨. Precies wat we nodig hebben! Op blote voeten liepen we daar over het eiland en een dag hebben we een snorkeltour gemaakt. Nadat we eerst onze ogen hadden uitgekeken op het Barrier Reef, gingen we naar Shark Alley. En de naam zegt het al: haaien. Terwijl onze zeilkapiteinen vissen in de zee gooiden, kwamen er van alle kanten vissen en (onschuldige) nursesharks. Hoewel je weet dat ze onschuldig zijn, is hun aanzicht niet heel vriendelijk. En daar moet je dan tussen gaan zwemmen. Uiteraard was het een geweldige ervaring, maar op het moment dat je te water gaat, plas je ongeveer in je bikinibroek! De snorkeltour was echt super. De hele dag op een zeilboot gezeten en tussendoor gesnorkeld. Tussendoor werden we verwend met vers tropisch fuit en de dag eindigde met een bootborrel. Rum punch voor iedereen! Toen we terugkwamen in Caye Caulker hadden wij in ieder geval nog last van zeebenen ;-)

Na vier dagen relaxen op het eiland was het dan toch tijd geworden om verder te trekken. De laatste stop in Belize was Placencia, waar we een memorabele middag in een strandbar hebben doorgebracht. Gedurende het happy hour wilden we (voor het idee) een daiquiri drinken, maar al snel kregen we meerdere drankjes aangeboden van een plaatselijke duikinstructeur. Na de nodige daiquiri´s werd de sfeer alleen maar joliger en al pratende over typische meidendingen hadden wij zoiets van: ¨Da me mas gasolina!¨ Het was ons geluk dat de bar om 20.00 uur ging sluiten, anders was het waarschijnlijk de spuigaten uitgelopen. Vooral Stephanie haar lever had moeite met het verwerken van al deze tropische cocktails. Zij kreeg het namelijk voor elkaar om na twee waarschuwingen alsnog knoflookpoeder over haar frietjes te strooien. Daarnaast heeft ze ook nog een goed gesprek gevoerd met onze ventilator (Hello Mister Fan. How are you doing?). Al met al een zeer memorabele middag en toen we ´s nachts wakker werden, hebben we er met zijn allen nog eens tot tranen aan toe om moeten lachen.

Maar ja, dat ligt nu dus allemaal achter ons. Ervaringen zijn herinneringen geworden en aangezien we leven in het heden, zal ik jullie even een update geven van mijn huidige status. Na een vreselijke reis van Belize naar Honduras (die bootmaatschappij gaat dus zeker nog iets van mij horen, want nergens staat dat je zeeziek kunt worden) en nog een vreselijker traject bij de immigratie (echt ALLES duurt eeuwen in een Spaanssprekend land) hebben we een pick-up genomen naar La Ceiba. Op de pier hadden we een oudere man kunnen strikken om ons daarheen te brengen. Hem was verteld dat het maar 3 uur zou duren, dus daar waren we dan ook op ingesteld. Het resultaat was dat we na 7 uur achterin een pick-up met 7 personen, toch nog veilig aan zijn gekomen in La Ceiba. De heer zij gedankt dat we maar een keer in een diepe straatgoot hebben gelegen en dat we de auto er letterlijk uit hebben kunnen tillen om het voorwiel weer terug op de weg te krijgen. Verder ben ik ook maar een keer gevallen in een poging om Stephanie haar zonnebril te redden. Volgens mij was onze chauffeur naast een slechte chauffeur ook nog eens nachtblind en oost-indisch doof. Maar zoals gezegd, we hebben het gered.

Momenteel zit ik op Utila; een van de Bay Islands. Morgen begin ik hier met mijn PADI-cursus. Na het beklimmen van al die hoge vulkanen is het nu eens tijd om een sprong in het diepe te wagen. Bereid jullie dus maar alvast voor op heel veel snorkelland verhalen! Want die ga ik jullie zeker vertellen de volgende keer.