Lopen tot de zon komt...
Door: Eef
Blijf op de hoogte en volg Evelien
03 Augustus 2005 | Guatemala, Cobán
In de vakantietijd in Nederland krijgen jullie waarschijnlijk een overkill van alle vakantieverhalen die jullie aan moeten horen van familieleden, collega´s en vrienden. Vandaar dat ik daar graag nog een leuk verhaal aan toe wil voegen. Ga er maar eens lekker voor zitten, want het kan wel weer even duren. Het beste advies dat ik jullie dan ook kan geven, is om het allemaal onder werktijd te lezen. Gewoon om de werkdruk wat te verlichten. Eventueel vervelende bazen kunnen jullie voorzien van mijn e-mailadres.
We schrijven dus zaterdag 23 juli als Maud en ik om 4.30 uur een taxi naar het vliegveld van Oaxaca nemen. Van hieruit keer ik alleen terug naar het centrum van Oaxaca. Omdat we de stad nog niet echt verkend hadden, heb ik dat maar eerst gedaan. De laatste twee weken van juli is er een groot festival en dus heb ik voldoende gelegenheid om wat cultuur te snuiven. Maar ja, daar heb je ook echt maar een dagje voor nodig. Dan is het wel weer tijd voor wat anders.
Op zondagochtend zit ik in alle vroegte op het tweede klas busstation, om van daaruit te vertrekken naar Puerto Angel, Mexico. Dit is een klein vissersdorpje aan de zuidkust van Mexico. Er schijnt echt helemaal niets te doen te zijn, dus dat is me op dit moment wel op het lijf geschreven. Ik kan wel wat rust gebruiken. De meneer bij de kassa heeft me goed ingeschat, want in de bus blijk ik helemaal achterin de bus te zitten. Jullie kennen dat wel: de plaatsen waar altijd alle stoere kinderen van de klas zitten. Het lijkt me dus logisch dat ik daar ook bijhoor. Na een reis van 8 uur (i.p.v. de voorgeschreven 6 uur) kom ik aan in Pachutla. Van hieruit ga ik met een pick-up naar mijn eindstation. Samen met een klein gezin en twee dronken mannen vervolg ik mijn reis. Uiteraard beginnen de dronken kerels meteen te vragen waar mijn ´novio´ (vriendje) is en of ik uit Duitsland kom. Ik besluit heel professioneel geen commentaar te geven op deze vragen. De twee dagen dat ik in Puerto Angel verblijf, doe ik helemaal niets. Nou ja, zitten op een strandstoel totdat je een houten kont hebt, is natuurlijk ook keihard werken.
Na Puerto Angel ga ik weer terug richting Guatemala. Het blijkt heel wat makkelijker te zijn om Mexico te verlaten dan om het land in te komen. Geen papierwerk of niets!? Ik ben redelijk verbaasd, maar ik ga natuurlijk niet klagen. Laat ik de mensen met de typische Midden-Amerikaanse mentaliteit in godsnaam geen werk bezorgen. Daar zouden ze nog aan onderdoor kunnen gaan. Ik handel dus in ieders belang en accepteer dat het allemaal zo makkelijk gaat.
In Guatemala verblijf ik 3 dagen in Xela. De oplettende lezer zal nu denken: ¨He Xela, daar heb ik eerder iets over gelezen¨ en dat klopt! Ik heb hier nu echter afgesproken met Stephanie en een vriendin van haar (Marine) om samen verder te gaan reizen. Stephanie heb ik op de taalschool in Antigua ontmoet en samen met haar ga ik de komende maanden reizen. Marine is de ´Maud´ van Stephanie en zal na drie weken weer terugkeren naar Frankrijk. Even voor de volledigheid!
Hoewel ik het na de beklimming van de vulkaan Agua volledig had afgezworen, heb ik me toch weer om laten praten om een vulkaan te gaan beklimmen. En wat voor een! Deze keer is het de Tajumulco en dat is dus de hoogste vulkaan van Midden-Amerika. De top ligt op 4.220 meter. Geen kattenpis dachten we zo. Zaterdagochtend vertrekken we om 4.45 uur met een groep van 20 personen. Na een busreis en ontbijt, beginnen we rond 10.30 uur aan een 5 uur durende hike naar de plaats waar we ons basiskamp op zullen slaan. Dat betekent dus klimmen tot 4.000 meter. Op zich is dat al geen pretje, vooral niet als je Evelien Niëns heet, maar je moet dus ook nog je hele rotzooi mee naar boven slepen. Kleding, slaapzak, matrasje, 4,5 liter water en enkele onderdelen van een tent of kookmateriaal. Al snel was ik de eerste van achter en ik vond het weer behoorlijk zwaar. De hoogte speelde mij redelijk parten, dus ademhalen werd steeds moeilijker. Uiteindelijk bereikten we na 4,5 uur het basiskamp. Geheel niet slecht gedaan, al zeg ik het zelf. Hier zetten we alle tenten op en binnen no time was ik weer in mijn element. I just love camping! De enige bedreiging vormden de loslopende, wilde koeien. Wellicht dat Campina na moet gaan denken over een melkveehouderij op de Tajumulco.
Op 4.000 meter is het koud....echt heel koud. Zes lagen kleding en een regenponcho boden een beetje bescherming, maar de nacht was koud. Toen we uiteindelijk met 7 personen in een tent lagen, begon het een beetje warm te worden. Maar ja, dat was maar voor even, want om 4.00 uur konden we weer allemaal opstaan. We gingen letterlijk en figuurlijk ¨Lopen tot de zon komt¨. In iets meer dan een uur klommen we naar de top van de Tajumulco om de zonsopgang te kunnen zien. Mijn longen deden ongehoord zeer en na een tijdje was ademhalen geen optie meer. Dat werd dus heel langzaam klimmen. MAAR...ik heb het gehaald. Op de top was het nog kouder en we waren blij dat we na een uurtje weer naar beneden mochten. Maar de zonsopgang was schitterend, dat mag gezegd worden.
Na de afdaling die slechts 3 uur duurde, gingen we terug naar Xela. Hier moesten we ons haasten om de laatste bus van 17.30 uur naar Huehuetenango te nemen. Een bloedneus liet mij weten dat de hoogteverschillen van de afgelopen dagen, niet zo goed verwerkt werden door mijn goddelijke lichaam. Maar ja, er moest verder gereisd worden. Vanuit Huehuetenango reisden we de volgende dag verder naar Nebaj, een klein dorpje dat redelijk centraal ligt in Guatemala. Nadat we hier een hike hadden gemaakt die we in eerste instantie niet wilden doen (ik zal jullie de details besparen, want anders worden jullie bazen zeker vervelend) en een beetje te hebben rondgekeken, zijn we vanochtend om 4.30 uur vertrokken naar Coban. De reis in de camioneta duurde ongeveer 7 uur, waarvan 6 uur over ongeasfalteerde wegen. Nou, ¨dan meinse dus detse kapot geis¨. Mij hoor je uiteraard niet klagen, want voor € 3,30 zit je 6 uur in de bus en leg je maar liefst 86 kilometer af. Dat is heel wat anders dan een retourtje Stramproy-Weert voor € 4,50 in maximaal 30 minuten.
Vanuit Coban trekken we morgen verder naar Lanquin, waar we hopelijk een plekje kunnen krijgen in wat in de reisgidsen ¨het paradijs¨ wordt genoemd. Ach ja, ik weet het. Ik heb het zwaar: continu in- en uitpakken, foto´s maken, leuke verhalen schrijven en mijn backpack dragen. Ik kan me voorstellen dat jullie het vervelend vinden met deze feiten geconfronteerd te worden. Vandaar dat ik het graag hierbij wil laten. Iedereen die aan het lezen van dit bericht enigerlei klachten overhoudt, kan contact opnemen met de stichting Slachtofferhulp afdeling Reisverhalen Midden-Amerika.
U allen heel veel succes wensend met het doorkomen van uw vakanties, dan wel lange werkdagen groet ik u!
PS. Vrienden van Maud die mijn intrigerende verhalen niet willen lezen, kunnen zich waarschijnlijk afmelden voor deze site. Indien dit niet mogelijk is, laat het dan maar even weten op evelienniens@hotmail.com. Andere verzoekjes zijn altijd welkom.
We schrijven dus zaterdag 23 juli als Maud en ik om 4.30 uur een taxi naar het vliegveld van Oaxaca nemen. Van hieruit keer ik alleen terug naar het centrum van Oaxaca. Omdat we de stad nog niet echt verkend hadden, heb ik dat maar eerst gedaan. De laatste twee weken van juli is er een groot festival en dus heb ik voldoende gelegenheid om wat cultuur te snuiven. Maar ja, daar heb je ook echt maar een dagje voor nodig. Dan is het wel weer tijd voor wat anders.
Op zondagochtend zit ik in alle vroegte op het tweede klas busstation, om van daaruit te vertrekken naar Puerto Angel, Mexico. Dit is een klein vissersdorpje aan de zuidkust van Mexico. Er schijnt echt helemaal niets te doen te zijn, dus dat is me op dit moment wel op het lijf geschreven. Ik kan wel wat rust gebruiken. De meneer bij de kassa heeft me goed ingeschat, want in de bus blijk ik helemaal achterin de bus te zitten. Jullie kennen dat wel: de plaatsen waar altijd alle stoere kinderen van de klas zitten. Het lijkt me dus logisch dat ik daar ook bijhoor. Na een reis van 8 uur (i.p.v. de voorgeschreven 6 uur) kom ik aan in Pachutla. Van hieruit ga ik met een pick-up naar mijn eindstation. Samen met een klein gezin en twee dronken mannen vervolg ik mijn reis. Uiteraard beginnen de dronken kerels meteen te vragen waar mijn ´novio´ (vriendje) is en of ik uit Duitsland kom. Ik besluit heel professioneel geen commentaar te geven op deze vragen. De twee dagen dat ik in Puerto Angel verblijf, doe ik helemaal niets. Nou ja, zitten op een strandstoel totdat je een houten kont hebt, is natuurlijk ook keihard werken.
Na Puerto Angel ga ik weer terug richting Guatemala. Het blijkt heel wat makkelijker te zijn om Mexico te verlaten dan om het land in te komen. Geen papierwerk of niets!? Ik ben redelijk verbaasd, maar ik ga natuurlijk niet klagen. Laat ik de mensen met de typische Midden-Amerikaanse mentaliteit in godsnaam geen werk bezorgen. Daar zouden ze nog aan onderdoor kunnen gaan. Ik handel dus in ieders belang en accepteer dat het allemaal zo makkelijk gaat.
In Guatemala verblijf ik 3 dagen in Xela. De oplettende lezer zal nu denken: ¨He Xela, daar heb ik eerder iets over gelezen¨ en dat klopt! Ik heb hier nu echter afgesproken met Stephanie en een vriendin van haar (Marine) om samen verder te gaan reizen. Stephanie heb ik op de taalschool in Antigua ontmoet en samen met haar ga ik de komende maanden reizen. Marine is de ´Maud´ van Stephanie en zal na drie weken weer terugkeren naar Frankrijk. Even voor de volledigheid!
Hoewel ik het na de beklimming van de vulkaan Agua volledig had afgezworen, heb ik me toch weer om laten praten om een vulkaan te gaan beklimmen. En wat voor een! Deze keer is het de Tajumulco en dat is dus de hoogste vulkaan van Midden-Amerika. De top ligt op 4.220 meter. Geen kattenpis dachten we zo. Zaterdagochtend vertrekken we om 4.45 uur met een groep van 20 personen. Na een busreis en ontbijt, beginnen we rond 10.30 uur aan een 5 uur durende hike naar de plaats waar we ons basiskamp op zullen slaan. Dat betekent dus klimmen tot 4.000 meter. Op zich is dat al geen pretje, vooral niet als je Evelien Niëns heet, maar je moet dus ook nog je hele rotzooi mee naar boven slepen. Kleding, slaapzak, matrasje, 4,5 liter water en enkele onderdelen van een tent of kookmateriaal. Al snel was ik de eerste van achter en ik vond het weer behoorlijk zwaar. De hoogte speelde mij redelijk parten, dus ademhalen werd steeds moeilijker. Uiteindelijk bereikten we na 4,5 uur het basiskamp. Geheel niet slecht gedaan, al zeg ik het zelf. Hier zetten we alle tenten op en binnen no time was ik weer in mijn element. I just love camping! De enige bedreiging vormden de loslopende, wilde koeien. Wellicht dat Campina na moet gaan denken over een melkveehouderij op de Tajumulco.
Op 4.000 meter is het koud....echt heel koud. Zes lagen kleding en een regenponcho boden een beetje bescherming, maar de nacht was koud. Toen we uiteindelijk met 7 personen in een tent lagen, begon het een beetje warm te worden. Maar ja, dat was maar voor even, want om 4.00 uur konden we weer allemaal opstaan. We gingen letterlijk en figuurlijk ¨Lopen tot de zon komt¨. In iets meer dan een uur klommen we naar de top van de Tajumulco om de zonsopgang te kunnen zien. Mijn longen deden ongehoord zeer en na een tijdje was ademhalen geen optie meer. Dat werd dus heel langzaam klimmen. MAAR...ik heb het gehaald. Op de top was het nog kouder en we waren blij dat we na een uurtje weer naar beneden mochten. Maar de zonsopgang was schitterend, dat mag gezegd worden.
Na de afdaling die slechts 3 uur duurde, gingen we terug naar Xela. Hier moesten we ons haasten om de laatste bus van 17.30 uur naar Huehuetenango te nemen. Een bloedneus liet mij weten dat de hoogteverschillen van de afgelopen dagen, niet zo goed verwerkt werden door mijn goddelijke lichaam. Maar ja, er moest verder gereisd worden. Vanuit Huehuetenango reisden we de volgende dag verder naar Nebaj, een klein dorpje dat redelijk centraal ligt in Guatemala. Nadat we hier een hike hadden gemaakt die we in eerste instantie niet wilden doen (ik zal jullie de details besparen, want anders worden jullie bazen zeker vervelend) en een beetje te hebben rondgekeken, zijn we vanochtend om 4.30 uur vertrokken naar Coban. De reis in de camioneta duurde ongeveer 7 uur, waarvan 6 uur over ongeasfalteerde wegen. Nou, ¨dan meinse dus detse kapot geis¨. Mij hoor je uiteraard niet klagen, want voor € 3,30 zit je 6 uur in de bus en leg je maar liefst 86 kilometer af. Dat is heel wat anders dan een retourtje Stramproy-Weert voor € 4,50 in maximaal 30 minuten.
Vanuit Coban trekken we morgen verder naar Lanquin, waar we hopelijk een plekje kunnen krijgen in wat in de reisgidsen ¨het paradijs¨ wordt genoemd. Ach ja, ik weet het. Ik heb het zwaar: continu in- en uitpakken, foto´s maken, leuke verhalen schrijven en mijn backpack dragen. Ik kan me voorstellen dat jullie het vervelend vinden met deze feiten geconfronteerd te worden. Vandaar dat ik het graag hierbij wil laten. Iedereen die aan het lezen van dit bericht enigerlei klachten overhoudt, kan contact opnemen met de stichting Slachtofferhulp afdeling Reisverhalen Midden-Amerika.
U allen heel veel succes wensend met het doorkomen van uw vakanties, dan wel lange werkdagen groet ik u!
PS. Vrienden van Maud die mijn intrigerende verhalen niet willen lezen, kunnen zich waarschijnlijk afmelden voor deze site. Indien dit niet mogelijk is, laat het dan maar even weten op evelienniens@hotmail.com. Andere verzoekjes zijn altijd welkom.
-
04 Augustus 2005 - 00:00
Rianne:
He eef, ik ben de eerste, we zitten in dezelfde tijdzone!! Verheug je maar op semuc champey in Lanquin, is idd 1 van de mooiste plekjes op aarde. Liefs Rianne -
04 Augustus 2005 - 07:17
Miranda:
Ik wil nooit meer horen dat je wekker hier te vroeg afgaat. Wat een tijden zeg om op te staan.Maar je krijgt er wel wat voor terug nietwaar! Geweldig Eef wat je allemaal doet en ziet. Geniet ervan en blijf vooral schrijven. -
04 Augustus 2005 - 07:28
Co:
Hi Eef, Echt leuk om al je verhalen te lezen! Veel plezier nog daaro. -
05 Augustus 2005 - 07:28
Petra En Lars:
he eef, wat een geweldige verhalen en erg mooie foto's ga zo door. Veel plezier en genriet er maar van!!!
Gr Lars en Petra -
05 Augustus 2005 - 14:15
Mark, Carla & Marit:
Waaaaw, Eef, het schrijven staat jou op het lijf geschreven. (Solliciteer bij terugkomst eens bij De Trompetter). Ik geniet telkens weer van jouw prachtige verhalen, echt waar!! De foto's zijn ook schitterend. Zo krijgen wij echt een indruk van jouw avontuur. Wij zijn ook net terug van vakantie, --- aan de Moezel in Duitsland ---. Daar is het bijna net zo mooi alleen lukken onze foto's niet zo mooi als die van jou. Ik ga straks bekijken of het evt. aan het toestel ligt... Nou, wij wensen jou nog alle goeds en veel avontuur. Groeten Mark, Carla & Marit Verheijen. -
06 Augustus 2005 - 19:35
Julio:
Eef, klinkt weer bijzonder goed. Je vervult me inderdaad enigszins met jaloezie-gevoelens. Wellicht kun je deze site overplaatsen naar de reisverhaal-afdeling van www.getjealous.com...
Enjoy!
Juul -
07 Augustus 2005 - 17:37
Bart (koude IKEA-man):
Hoi Eef,
Na wat zoekwerk heb ik dan eindelijk je dagboek gevonden (ik verwacht ook niet dat jij eigenlijk Niens heet...). Leuk je verhalen te lezen, alleen minder om als IKEA-man afgeschilderd te worden, maar dat zal ik je vergeven, het was immers erg gezellig zoals ook jij zegt!
Ik ga zo de rest van je verhalen lezen, ben nu wel benieuwd.
Fijne reis verder,
Nos vemos, Bart -
09 Augustus 2005 - 21:56
Ollie:
Hé, op Urk heb je ook best een mooi uitzicht hoor. Daar kan zo'n vulkaan dus echt niet tegen op. En Jos is nog niet thuis. Waar is Jos. Ik maar me ongerust. De arme knul... -
15 Augustus 2005 - 15:45
Gert-Jan:
Hey Eef, na een zware KVW-week heb ik weer tijd om jou berichten te lezen. Super wat jij allemaal mee maakt. Have fun and enjoy your stay! Stuur binnenkort wel een fatsoenlijke mail. Groeten Gert
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
