Gelukkig hebben we de foto's nog
Door: Eef
Blijf op de hoogte en volg Evelien
15 Augustus 2005 | Guatemala, Puerto Barrios
Phil Collins heeft er al eens over gezongen, maar ik ben er geweest: het paradijs! Vanuit Coban zijn we dus naar Lanquin getrokken. Een rustig ritje, vergeleken met de kontkneuzende rit van enkele dagen daarvoor. Onze verblijfplaats heette El Retiro Lodge en was werkelijk waar zeer relaxed. We hadden een houten hutje met een hangmat op de veranda. Overdag konden we lekker relaxen en 's avonds diende de hangmat als mijn slaapplaats, aangezien we maar twee bedden in het hutje hadden.
Vanuit El Retiro hebben we een bezoek gebracht aan de grotten van Lanquin. Een glibberige grot met een hoge luchtvochtigheid vol met stalagmieten (de staande rotsen) en stalagtieten (de hangende rotsen). Het mooiste aan deze grot, althans dat zegt de reisgids, zijn echter de vleermuizen die in grote getalen naar buiten vliegen zodra de lichten in de grot uitgaan. Dan kom je er pas achter hoeveel vleermuizen zich schuil houden in die grot. Ongehoord veel!
De volgende dag stond Semuc Champey op het programma. Eerst hebben we maar weer eens een grot bezocht (ben je net van je tempelcomplex af en dan krijg je een hele reeks grotten voor je kiezen). Het grote verschil met de grotten van Lanquin was dat deze grot vol water stond. Dat werd dus zwemmen met kaarsen in de hand. Uiteindelijk zijn we onder een waterval doorgekropen en via de stroomversnelling teruggekomen. Kon geen water meer zien! En daar gaat het dus net om bij het bezoek aan Semuc Champey. Het heldere water dat over de kalk kabbelt. Het heldere water dat zo verfrissend is, omdat het 25 graden is. Het heldere water dat...ach ja, jullie kennen dat wel. De plaats is een paradijs op aarde. Ongehoord mooi en eigenlijk niet te beschrijven in digitale woorden. Gelukkig hebben we de foto's nog!
Na een week gereisd te hebben met Stephanie en Marine (remember: de Maud van Stephanie) ging ik vervolgens alleen verder. De volgende halte was Finca Ixobel een boerderij in Poptun. Dé ideale plaats om te relaxen en niet al te veel te doen. Dat klinkt uiteraard als muziek in mijn oren. Alle reden dus om dat even aan de Eef-relax-test te onderwerpen.
De weg naar Poptun was alles behalve relaxed. Ik zal voor jullie alleen het meest hopeloze stuk beschrijven. Het traject Cahabon - El Estor kent niet echt een goede voorziening als we spreken over openbaar vervoer. Wanneer je de bus van 4.00 uur hebt gemist (wat niet moeilijk is als je pas om 7.30 uur vertrekt), dien je een pick-up te regelen naar El Estor. Met de hulp van een local vond ik een veewagen die in het weekend wordt gebruikt voor het vervoeren van mensen. In eerste instantie zou deze naar El Estor gaan, maar onderweg kwam ik erachter dat dat niet helemaal het geval was. Of moet ik zeggen helemaal niet het geval was! Na een regenachtige, hobbelige rit van 2,5 uur werd ik (letterlijk) achtergelaten in een klein dorpje. Dit feit op zich is nog niet zo erg, maar ik ga jullie nu de details vertellen. In mijn beste Spaans (en dat is toch redelijk) probeer ik te vragen of er een pick-up richting El Estor komt en wat blijkt? Ik ben beland in een bergdorpje waar ze GEEN, ik herhaal GEEN Spaans spreken. En als ik zeg GEEN, dan bedoel ik ook GEEN. Dat dat even duidelijk is! Uiteindelijk vind ik welgeteld 1 persoon die mij weet te vertellen dat het mogelijk is dat er om 15.00 uur een pick-up passeert. Hij voegt er echter in zijn beste Spaans aan toe: ´Misschien, misschien niet´. Nou, daar kun je dus hopeloos van worden! Gestrand in een klein dorpje, onder een gigantisch afdak met als enig gezelschap een varken aan een touw. Het hele dorp komt er al snel achter dat er een gringo (buitenlander, vreemdeling) onder het afdak zit, dus voordat ik het weet, staan de kinderen van het dorp over mijn schouder mee te gluren terwijl ik zit te schrijven in mijn dagboek. Voor mij is dit het ideale moment om mijn fototoestel te pakken, maar wanneer ik een foto wil nemen, slaan ze allemaal op de vlucht. Bang voor het onbekende. Uiteindelijk durven vier jongetjes het aan om op de foto te gaan en wanneer de rest het resultaat ziet, willen ze natuurlijk ook. Ik krijg het zelfs voor elkaar om met handen en voeten uit te leggen hoe een van de kinderen een foto kan nemen van mij met de kinderen. Terwijl we druk aan het fotograferen zijn, komt er een busje voorbij. Snel pak ik mijn backpack en fototoestel en prop me in de bus. Wederom ben ik de attractie van de groep. Onderweg gaat het busje ineens aan de kant staan en wordt mijn backpack van het dak gehaald. Blijkt dus dat er vanuit de andere kant een bus richting El Estor aankomt. Dat is dus a la minute overstappen. Het eind is goed, dus al is goed. En ook hier geldt: gelukkig hebben we de foto's nog.
In de finca in Poptun blijf ik 3 dagen om een beetje bij te komen van bovenstaand avontuur. Ik kom de dagen al lezend en kaartend door en ik ontmoet veel nieuwe mensen. Omer uit Israel (´Zeg hoe zit dat nou precies met die Palestijnen en Israeliërs?´), Simon uit Australië (´Zo, dus jullie hebben veel kangeroes?´), Katja uit Zwitserland (´Daar gaat al ons geld dus naartoe?´) en Valerie uit Canada (´Waarom spreken ze Frans in Canada?'). Samen met hen heb ik de rest van de week gereisd.
In Rio Dulce hebben we de waterval van Finca Paraiso bezocht. Een warme waterval die uitkomt in een koud zwembad. Heerlijk! Dat laten we natuurlijk niet aan ons voorbij gaan, dus we hebben lekker geplonsd. 's Avonds hebben we gegeten bij een Jamaicaan die eten klaarmaakt in een felbeschilderde minibus. Erg lachen. De caravan van Bassie en Adriaan is er niets bij.
Vanuit Rio Dulce zijn we naar Livingston gegaan. De caraïbische sfeer komt je werkelijk waar tegemoet daar. Heel veel donkere mensen en het ademt gewoon Jamaica. Ook hier hebben we weer een watervalletje bezocht en het grote Plons-de-Kikker-spel gespeeld. Voor de rest voornamelijk rustig aan gedaan. Het weer is hier zo goed dat je al zweet als je niets doet. Echt ongelooflijk warm dus. De wasserettes hebben een goede klant aan mij met al mijn gezweet.
Uiteindelijk zijn we gisterochtend (zondag) naar Puerto Barrios gegaan. Van hieruit ging iedereen een andere kant uit. Ik was de enige die Puerto Barrios als eindbestemming had voor deze dag. Vanavond ontmoet ik hier namelijk Stephanie (hopelijk gaat het nu in een keer goed) en Inge (toffe meid uit België, die de komende drie weken met ons gaat reizen). Morgen vervolgen we onze reis naar Belize, waar we vooral onze tijd door zullen brengen op de Cayes in het noord-oosten van het land. Het is dus mijn laatste dag in Guatemala, maar ja, gelukkig hebben we de foto's nog!
Wellicht dat de internetverbindingen in Belize iets beter meewerken dan hier. Ik wil namelijk nu enkele ´Gelukkig hebben we de foto's nog´-foto's gaan plaatsen, maar daarvoor moet ik verkassen naar een andere computer. Lang leve de techniek! Maar in het kader van 'Gelukkig hebben we de foto's nog' daag ik jullie uit om bij de geplaatste foto´s een leuk onderschrift te bedenken. Ik zal de foto's voorzien van een nummer, dus als je een leuk onderschrift weet, dan kun je onder vermelding van het fotonummer je onderschrift plaatsen op deze site. En zoals een goed spelletjeshost betaamt, zal ik voor de winnaar een klein present meenemen uit een van mijn reisbestemmingen. Haal al je creativiteit dus maar uit de kast en bedenk iets leuks.
Familieleden en werknemers van niens.waarbenjij.nu worden uitgesloten van deelname. De uiterlijke inzenddatum is 25 augustus 2005. Winnaars krijgen schriftelijk bericht en over de uitslag kan niet gecorrespondeerd worden.
Dit was 'Dit was het nieuws', tot de volgende keer!
Vanuit El Retiro hebben we een bezoek gebracht aan de grotten van Lanquin. Een glibberige grot met een hoge luchtvochtigheid vol met stalagmieten (de staande rotsen) en stalagtieten (de hangende rotsen). Het mooiste aan deze grot, althans dat zegt de reisgids, zijn echter de vleermuizen die in grote getalen naar buiten vliegen zodra de lichten in de grot uitgaan. Dan kom je er pas achter hoeveel vleermuizen zich schuil houden in die grot. Ongehoord veel!
De volgende dag stond Semuc Champey op het programma. Eerst hebben we maar weer eens een grot bezocht (ben je net van je tempelcomplex af en dan krijg je een hele reeks grotten voor je kiezen). Het grote verschil met de grotten van Lanquin was dat deze grot vol water stond. Dat werd dus zwemmen met kaarsen in de hand. Uiteindelijk zijn we onder een waterval doorgekropen en via de stroomversnelling teruggekomen. Kon geen water meer zien! En daar gaat het dus net om bij het bezoek aan Semuc Champey. Het heldere water dat over de kalk kabbelt. Het heldere water dat zo verfrissend is, omdat het 25 graden is. Het heldere water dat...ach ja, jullie kennen dat wel. De plaats is een paradijs op aarde. Ongehoord mooi en eigenlijk niet te beschrijven in digitale woorden. Gelukkig hebben we de foto's nog!
Na een week gereisd te hebben met Stephanie en Marine (remember: de Maud van Stephanie) ging ik vervolgens alleen verder. De volgende halte was Finca Ixobel een boerderij in Poptun. Dé ideale plaats om te relaxen en niet al te veel te doen. Dat klinkt uiteraard als muziek in mijn oren. Alle reden dus om dat even aan de Eef-relax-test te onderwerpen.
De weg naar Poptun was alles behalve relaxed. Ik zal voor jullie alleen het meest hopeloze stuk beschrijven. Het traject Cahabon - El Estor kent niet echt een goede voorziening als we spreken over openbaar vervoer. Wanneer je de bus van 4.00 uur hebt gemist (wat niet moeilijk is als je pas om 7.30 uur vertrekt), dien je een pick-up te regelen naar El Estor. Met de hulp van een local vond ik een veewagen die in het weekend wordt gebruikt voor het vervoeren van mensen. In eerste instantie zou deze naar El Estor gaan, maar onderweg kwam ik erachter dat dat niet helemaal het geval was. Of moet ik zeggen helemaal niet het geval was! Na een regenachtige, hobbelige rit van 2,5 uur werd ik (letterlijk) achtergelaten in een klein dorpje. Dit feit op zich is nog niet zo erg, maar ik ga jullie nu de details vertellen. In mijn beste Spaans (en dat is toch redelijk) probeer ik te vragen of er een pick-up richting El Estor komt en wat blijkt? Ik ben beland in een bergdorpje waar ze GEEN, ik herhaal GEEN Spaans spreken. En als ik zeg GEEN, dan bedoel ik ook GEEN. Dat dat even duidelijk is! Uiteindelijk vind ik welgeteld 1 persoon die mij weet te vertellen dat het mogelijk is dat er om 15.00 uur een pick-up passeert. Hij voegt er echter in zijn beste Spaans aan toe: ´Misschien, misschien niet´. Nou, daar kun je dus hopeloos van worden! Gestrand in een klein dorpje, onder een gigantisch afdak met als enig gezelschap een varken aan een touw. Het hele dorp komt er al snel achter dat er een gringo (buitenlander, vreemdeling) onder het afdak zit, dus voordat ik het weet, staan de kinderen van het dorp over mijn schouder mee te gluren terwijl ik zit te schrijven in mijn dagboek. Voor mij is dit het ideale moment om mijn fototoestel te pakken, maar wanneer ik een foto wil nemen, slaan ze allemaal op de vlucht. Bang voor het onbekende. Uiteindelijk durven vier jongetjes het aan om op de foto te gaan en wanneer de rest het resultaat ziet, willen ze natuurlijk ook. Ik krijg het zelfs voor elkaar om met handen en voeten uit te leggen hoe een van de kinderen een foto kan nemen van mij met de kinderen. Terwijl we druk aan het fotograferen zijn, komt er een busje voorbij. Snel pak ik mijn backpack en fototoestel en prop me in de bus. Wederom ben ik de attractie van de groep. Onderweg gaat het busje ineens aan de kant staan en wordt mijn backpack van het dak gehaald. Blijkt dus dat er vanuit de andere kant een bus richting El Estor aankomt. Dat is dus a la minute overstappen. Het eind is goed, dus al is goed. En ook hier geldt: gelukkig hebben we de foto's nog.
In de finca in Poptun blijf ik 3 dagen om een beetje bij te komen van bovenstaand avontuur. Ik kom de dagen al lezend en kaartend door en ik ontmoet veel nieuwe mensen. Omer uit Israel (´Zeg hoe zit dat nou precies met die Palestijnen en Israeliërs?´), Simon uit Australië (´Zo, dus jullie hebben veel kangeroes?´), Katja uit Zwitserland (´Daar gaat al ons geld dus naartoe?´) en Valerie uit Canada (´Waarom spreken ze Frans in Canada?'). Samen met hen heb ik de rest van de week gereisd.
In Rio Dulce hebben we de waterval van Finca Paraiso bezocht. Een warme waterval die uitkomt in een koud zwembad. Heerlijk! Dat laten we natuurlijk niet aan ons voorbij gaan, dus we hebben lekker geplonsd. 's Avonds hebben we gegeten bij een Jamaicaan die eten klaarmaakt in een felbeschilderde minibus. Erg lachen. De caravan van Bassie en Adriaan is er niets bij.
Vanuit Rio Dulce zijn we naar Livingston gegaan. De caraïbische sfeer komt je werkelijk waar tegemoet daar. Heel veel donkere mensen en het ademt gewoon Jamaica. Ook hier hebben we weer een watervalletje bezocht en het grote Plons-de-Kikker-spel gespeeld. Voor de rest voornamelijk rustig aan gedaan. Het weer is hier zo goed dat je al zweet als je niets doet. Echt ongelooflijk warm dus. De wasserettes hebben een goede klant aan mij met al mijn gezweet.
Uiteindelijk zijn we gisterochtend (zondag) naar Puerto Barrios gegaan. Van hieruit ging iedereen een andere kant uit. Ik was de enige die Puerto Barrios als eindbestemming had voor deze dag. Vanavond ontmoet ik hier namelijk Stephanie (hopelijk gaat het nu in een keer goed) en Inge (toffe meid uit België, die de komende drie weken met ons gaat reizen). Morgen vervolgen we onze reis naar Belize, waar we vooral onze tijd door zullen brengen op de Cayes in het noord-oosten van het land. Het is dus mijn laatste dag in Guatemala, maar ja, gelukkig hebben we de foto's nog!
Wellicht dat de internetverbindingen in Belize iets beter meewerken dan hier. Ik wil namelijk nu enkele ´Gelukkig hebben we de foto's nog´-foto's gaan plaatsen, maar daarvoor moet ik verkassen naar een andere computer. Lang leve de techniek! Maar in het kader van 'Gelukkig hebben we de foto's nog' daag ik jullie uit om bij de geplaatste foto´s een leuk onderschrift te bedenken. Ik zal de foto's voorzien van een nummer, dus als je een leuk onderschrift weet, dan kun je onder vermelding van het fotonummer je onderschrift plaatsen op deze site. En zoals een goed spelletjeshost betaamt, zal ik voor de winnaar een klein present meenemen uit een van mijn reisbestemmingen. Haal al je creativiteit dus maar uit de kast en bedenk iets leuks.
Familieleden en werknemers van niens.waarbenjij.nu worden uitgesloten van deelname. De uiterlijke inzenddatum is 25 augustus 2005. Winnaars krijgen schriftelijk bericht en over de uitslag kan niet gecorrespondeerd worden.
Dit was 'Dit was het nieuws', tot de volgende keer!
-
15 Augustus 2005 - 21:30
Eef:
Vanwege hetzelfde probleem als omschreven in het verhaal 'beginnersfouten' (lege batterij), laten de foto´s nog even op zich wachten. Indien je mee wil dingen naar een unieke prijs, dien je later nogmaals deze site te bezoeken (niens.waarbenjij.nu). Goed voor de pageviews ;-)
Gegroet, Eef -
15 Augustus 2005 - 22:58
Bart:
Wat een mooi verhaal weer. En, volgens afspraak, ruim op tijd op mijn bureau. Ben nu alleen NOG meer benieuwd naar de foto's.
Succes en we spreken je snel.
Nos vemos, Bart
ps. ik heb jouw groetjes inmiddels doorgegeven aan Maud. -
16 Augustus 2005 - 07:04
Berny:
Sjongejonge, wat een verhalen zeg.
Echt een eind goed al goed verhaal idd, maar leuk om later aan je kleinkinderen te vertellen...
Trouwens ik ga er wel vanuit dat de inzenddatum nu wel verlengd wordt voor die wedstrijd, want ik ga natuurlijk wel mee doen en ik verlies nooit met spelletjes...;)
Veel plezier nog en ik zal je morgen waardig vervangen,
Berny -
16 Augustus 2005 - 18:44
Maud:
Zeg Niëns, wat is dat nu.... Ik vol verwachting die site op om die geweldige prijs te kunnen scoren (want zo ben ik wel), zijn er geen foto's te bekennen!! Zo zijn wij niet getrouwd hè! Denk er bij het uitreiken van de prijs in ieder geval aan dat ik regelmatig je pageview heb opgepept!
Maar goed, geduld is een schone zaak zullen we dan maar zeggen, dus ook ik zal rustig de foto's afwachten (want ook zo ben ik).
Ik hoop dat je het nog super naar je zin hebt en ik wens je een hele mooie tijd met Inge en Stephanie. Ik kijk nu al uit naar de Midden-Amerika-afterparty!!
Hasta Luego, Beso Maud -
17 Augustus 2005 - 18:47
Monique:
Hallo Eef, erg leuk weer jouw verhalen. Hoe lang blijf je nog in het Latijns Amerikaanse ? Geniet er nog van en ik wacht op het volgende verhaal !
Monique Smeets -
18 Augustus 2005 - 10:34
Marco:
Beginnersfouten kennen wij niet, dus misschien kan je binnekort wel kijken naar een foto van de door jou gemiste "op die poeës original mèt kombocht", evenals een drietal andere hellingen!!!
Je leest het, KVW is ook zonder jou weer een geslaagd festijn geworden, maar dat krijg je wellicht nog te horen als je op de stoomboot weer terugkeert in ons tegen die tijd misschien wel zomerse thuisland. -
21 Augustus 2005 - 19:38
Julio:
Eef, bij deze mijn creatieve uitspatting.
Foto 1: Concept "Stille tocht" ook doorgevoerd in Guatemala; Foto 4: "Winnares kipgevecht open nabij El Estor" Foto 5: "De revolutionaire houten dak-kooiconstructie geïntroduceerd door Guatemalteekse ingenieurs"; Foto 6: Ik herken die gast gewoon! Hij zat pakweg 8 maanden geleden daar ook al een beetje spullen te "bewaken"... Bij de El Paraiso Catarata toch?
gr, Juul -
22 Augustus 2005 - 05:31
Bart:
Uit de catagorie "nog meer televisie-programma's, mijn inzending:
Foto 1 "Heilig Vuur",
Foto 2 "Te Land, Te Water en in de Lucht",
Foto 3 "Yorin Travel",
Foto 4 "Wie is de Mol?",
Foto 5 "Vrienden voor het Leven",
Foto 6 "De Waker, De Slaper en De Dromer",
Foto 7 "Fort Alpha",
Foto 8 "Expeditie Robinson",
Foto 9 "Talpa's Thuis".
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
